Το λουλούδι

Σκοτείνιαζε. Τα φώτα της πόλης έχυναν το φως τους σαν λιωμένο κερί στα στενά και στους δρόμους της. Έξω έκανε φοβερό κρύο. Άνθρωποι περπατούσαν βιαστικά στους δρόμους, σαν τα μερμήγκια, για να χωθούν στην ζέστη των μαγαζιών ή των σπιτιών τους.
Δρασκέλιζε με αργό βήμα το πεζοδρόμιο, ζαλισμένος. Ήταν αργά πια δεν μπορούσε να κάνει τίποτα .Έτσι του είχε πει ο γιατρός. Θα πέθαινε…Εδώ και ώρα περιπλανιόταν στην πόλη άσκοπα, μόνο και μόνο για να ξαναδεί τα σημεία της ύπαρξης του, μέσα από τα μέρη που έζησε. Τώρα, κατευθύνονταν προς την θάλασσα. Ήταν η καλύτερη του φίλη από μικρό παιδί ,δίπλα σε αυτή μεγάλωσε παίζοντας, μα αργότερα την ξέχασε…
Έφτασε. Η θάλασσα απλώνονταν μπροστά του ,καθρέπτης της νύχτας , έσμιγε με τον ουρανό, γεμάτος χιλιάδες χρυσά αστέρια , ενώ το ολόγιομο φεγγάρι του χαμογελούσε. Η θάλασσα μάγευε τον ουρανό και ο ουρανός την θάλασσα. Το θαλασσινό αεράκι ανασάλευε και αυτό συνεπαρμένο και γέμιζε τον κόσμο αρώματα της θάλασσας. ‘Κρίμα που πρέπει πάντα να βραδιάζει, για να προσέχει κανείς τις ομορφιές του κόσμου’ ,σκέφτηκε. Κάθισε κάτω στα βότσαλα. Κοίταζε μακριά στο κενό…. Και τότε δάκρυσε…
‘Ολόγυρα μας απλώνεται η άβυσσος, το χάος και ανάμεσα υπάρχει ο κόσμος σαν σπάνιο άνθος, ασύγκριτο στην ομορφιά , μαγευτικό ,κρυμμένο ανάμεσα σε πέτρες και βράχια. Εμείς είμαστε κομμάτι του ,αλλά και αυτό βρίσκεται μέσα μας., για αυτό και μας είναι δύσκολο να το αποχωριστούμε. Μα , δυστυχώς , έχουμε δύο επιλογές, ή να ζήσουμε έστω για λίγο κοντά του και ύστερα να φύγουμε, να χαθούμε…ή να μην ζήσουμε καθόλου ,μην αντέχοντας στην ιδέα να το αποχωριστούμε, ασυμβίβαστοι με τους κανόνες της ζωής...Οι πιο δυνατοί και γενναίοι διαλέγουν να ζήσουν κοντά του ,ελπίζοντας να ζήσουν όσον το δυνατό περισσότερο. Ωστόσο ,συχνά ξεχνάνε το σκοπό τους και περιπλανιόνται χρόνια ολόκληρα στις πέτρες και στα βράχια γύρω του, ώσπου κάποια στιγμή πριν έρθει η ώρα να φύγουν ,θυμούνται το σκοπό τους… Και τότε είναι που μετανιώνουν, και ζητάνε να μείνουν λίγο παραπάνω. Όμως οι κανόνες δεν μπορούν να αλλάξουν , αυτοί απλώς τους δέχτηκαν, και πληρώνουν τώρα το τίμημα. Και φεύγουν χωρίς καν να γνωρίζουν ποιος το φύτευσε , πως και γιατί…έτσι μάταια.’
Σταμάτησε για λίγο τις σκέψεις του. Αναλογίστηκε τον εαυτό του . Ανήκει χωρίς αμφιβολία σ’ αυτούς που ξέχασαν.
‘ Πολύ σύντομα θα έρθει και η σειρά μου να φύγω . Μέχρι τώρα δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί κάποιοι άνθρωποι κοιτάζουν το φεγγάρι. Αυτοί οι άνθρωποι είναι όσοι δεν ξέχασαν τον στόχο τους και απορούν με τόση μαγεία που κρύβει μέσα του το λουλούδι . Στο φεγγάρι, λοιπόν, σ’ αυτό τολμούν να πουν τις σκέψεις τους, να του σιγοψιθυρίσουν τα όνειρα τους , του τα λένε συλλαβιστά για να μην τα ξεχάσουν…κι ονειρεύονται…ονειρεύονται να μείνουν κι άλλο …. Κι αυτό τους το όνειρο είναι το όνειρο του αδυνάτου κι έχει δικό του όνομα ...το λένε ελπίδα.’

Μαρία Μινωτάκη

Αγγελτήριο κηδείας

Φτάνουν λοιπόν οι μέρες που οι καθηγητές, μοιράζουν αυτά τα μικρά σχεδόν ασήμαντα χαρτάκια, και μας λένε ότι πρέπει να τα δώσουμε στους γονείς μας.

Εμείς με τη σειρά μας, βαθμολογούμε σε πηγαδάκια διακριτικά τον εαυτό μας, και απ’ αυτό εξαρτάται αν βάλουμε αγγελτήριο κηδείας, έξω απ’ την πόρτα του τμήματος… ή αν

επιζήσουμε τελικά. Η ανακοίνωση στο σπίτι, άλλοτε γίνεται προφορικά, ή δίνουμε αυτό το χαρτάκι.. και μετά ακολουθεί η ανάκριση… Βέβαια, και το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται. Οπότε, πριν το ανακοινώσουμε, πρέπει να έχουμε κάνει μια μικρή προετοιμασία λόγου, στο τι τους περιμένει. Επίσης να προετοιμαστούμε για να μπορέσουμε να απαντήσουμε σε οποιαδήποτε ερώτηση τους… Είναι εύκολα όλα αυτά, αρκεί, ο προς το παρόν επιζών, να έχει τον τρόπο και τη γνώση να κάνει τους φονιάδες να ηρεμήσουν μέχρι τότε, κάνοντας τα πράγματα να φαίνονται πιο μεγάλα από την πραγματικότητα… δηλαδή, φουσκώνοντας τα όσο πατάει ο ελέφαντας..

Έτσι, και ο φονιάς ακούγοντας το τοοοόσοο άλλο τόσο, όταν δει τι συμβαίνει στην πραγματικότητα, λογικό είναι ότι θα νοιώσει μια ανακούφιση..

Άλλοι λένε ότι τα μαθήματα έχουν δυσκολέψει σε σχέση με το παρελθόν και άλλοι λένε ότι αυτά τα μαθήματα σε σχέση με το τότε έχουν γίνει πιο εύκολα… ο καθένας, έχει τα δικά του πιστεύω και τις δικές του σκέψεις.. η κάθε χρονιά, είναι διαφορετική αν την συγκρίνουμε με τις υπόλοιπες.. όλο και σε κάτι θα διαφέρει.

Βέβαια, αφού γίνουμε τελειόφοιτοι θα λέμε μακάρι να ξαναγυρνούσαμε πίσω και θα κάνουμε διάφορες σκέψεις, μόνο και μόνο να ξεχνιόμαστε λίγο απ’ αυτό που θα ζούμε και θα γελάμε μ’ αυτά που κάναμε…κάποτε κι εμείς σαν παιδιά! Φαίνεται κάπως κουφό μα και χωρίς να το θέλουμε θα το κάνουμε. Όλοι το έχετε ζήσει φαντάζομαι, και όπου να’ ναι ερχόμαστε εμείς, η δικιά μου γενιά και όχι μόνο, να ανταλλάξουμε θέσεις, για να κοροϊδέψουμε κι εμείς τον εαυτό μας και στη συνέχεια να τον βαθμολογήσουμε για τα καμώματα του.

Κι όλα αυτά αρχίζουν απ’ την ημέρα σχεδόν που πάμε στο σχολείο…και συνεχίζουν με τους βαθμούς.. όλων η ζωή εξαρτάται από λογιών λογιών χαρτιά, και μέσα σ’ αυτά είναι ανακατεμένοι και οι βαθμοί…

Έρχεται που λέτε η ώρα που τα παιδιά μας, βρίσκονται σε χειρότερη θέση σε σχέση με μας σαν μαθητές………. Και βγάζουμε τον εξάψαλμο. Γιατί δεν διαβάζεις; Πως θα προκόψεις στη ζωή σου; Στουρνάρι θα μείνεις; Και κοντά σ’ όλα αυτά κολλάμε κι ένα… εγώ αρίστευσα και κοίτα τι κατάφερα… και ήμουν και πιο καλός μαθητής από σένα. Κι όμως, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να το ταπεινώσουμε και οι διάφορες σκέψεις να το μπλοκάρουν, αγχώνοντας το περισσότερο. Όχι μόνο αυτό, αλλά αν έχουμε φυλάξει τους ελέγχους μας με τις βαθμολογίες, και το παιδί μας καθίσει από περιέργεια να δει τι περιέχει αυτός ο σκονισμένος φάκελος, μόνο και μόνο να τα διαβάσει, θα ανακαλύψει ότι εμείς ήμασταν χειρότεροι και θα γίνουμε ρόμπες. Πού; Στο ίδιο μας το παιδί! Κι έτσι, αν του ξαναπούμε τίποτα, με τον τρόπο του, θα μας δείξει ότι δεν μας παίρνει να μιλάμε γιατί εμείς ήμασταν χειρότεροι…..

Μαρία Τσερκάκη

Η ζωή συνεχίζει στους δικούς της ρυθμούς

Οι διακοπές έχουν επισήμως τελειώσει και είμαι πάλι πίσω στην Αθήνα.. «Τώρα, διάβασμα γιατί σε δυο εβδομάδες έχουμε την πρόοδο τις ιστορίας και μόνο εύκολη δεν είναι» αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη μόλις μπήκα μέσα στο διαμέρισμα όταν επέστρεψα από την Κρήτη.
Εκεί λοιπόν που είχα πάρει απόφαση ότι τις δυο επόμενες βδομάδες θα τις περάσω αποκλειστικά για να διαβάσω για την πρόοδο της Διπλωματικής Ιστορίας συνέβη κάτι που μου άλλαξε τα δεδομένα. Η απονομή πλατινένιου δίσκου στον Γιάννη Κότσιρα σε γνωστό πολυκατάστημα στο κέντρο της Αθήνας. Βλέπετε, η εκδήλωση αυτή ήταν προγραμματισμένη για τις 12 Δεκέμβρη αλλά λόγω των γεγονότων ο Γιάννης Κοτσιρας αποφάσισε να την ακυρώσει. Εγώ, πιστεύοντας ότι η εκδήλωση είχε γίνει, ήμουν στενοχωρημένη που δεν κατάφερα να πάω και σε όλη την διάρκεια των διακοπών πραγματικά έπρηξα την παρέα μου που δεν το κατάφερα . Η χαρά μου ,λοιπόν, δεν περιγράφεται όταν είδα ότι η απονομή δεν είχε πραγματοποιηθεί και έτσι έβγαλα φτερά και πήγα• για να είμαι ακριβής ξεσήκωσα μια φίλη μου με την οποία διαβάζαμε στην βιβλιοθήκη και πήγαμε στο Σύνταγμα. Πέρασα απλά μοναδικά και έβγαλα πολλές φωτογραφίες.
Οι τελευταίες μέρες του Γενάρη κύλησαν με πολύ διάβασμα για την ιστορία. Είχαμε κατασκηνώσει κυριολεκτικά στην βιβλιοθήκη της σχολής. Παρόλα αυτά, δεν παραπονιέμαι• η βιβλιοθήκη είναι ένα ωραίο μέρος για να κάνεις ενδιαφέρουσες γνωριμίες…
Ο Φλεβάρης, όμως, δεν πήγε και αυτός πίσω … διάβασμα, διάβασμα και πάλι διάβασμα όσο πλησίαζε η εξεταστική.. « Εμένα, μου είπαν,ότι όταν μπεις στην σχολή δεν θα έχεις τόσο διάβασμα, άλλα τόσο πολύ διάβασμα ούτε για τις πανελλήνιες δεν είχα κάνει!» αυτά είναι τα λόγια μιας συμφοιτήτριας μου της κυρίας Αγγελικής,η οποία μπήκε στην σχολή από το εσπερινό λύκειο και θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί της. Τόσο διάβασμα ούτε στις πανελλήνιες• ίσως και εγώ να είχα κουραστεί να δίνω εξετάσεις τον τελευταίο χρόνο: πρώτα πανελλήνιες,μετά ενδοσχολικές,επειτα για το δίπλωμα οδήγησης και τελικά για το πρώτο εξάμηνο… αλλά επιβιώσαμε!! Βέβαια το μέλλον έπεται δυσκολότερο στην σχολή μου.
Μόλις τελειώσαμε την πρώτη εξεταστική μας• δεν χάσαμε πολλά από όσα κάναμε και πριν, αν εξαιρέσω το γεγονός ότι κάναμε τσικνοσάββατο αντί για τσικνοπέμπτη επειδή γράφαμε Πολιτική Οικονομία. Ωστόσο, δεν θέλω να δω βιβλίο ξανά για αρκετό καιρό αν και πρέπει να ομολογήσω ότι δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον «πειρασμό» να μην ανοίξω ένα εξαιρετικό βιβλίο με σκληρό εξώφυλλο πριν από λίγο.
Πριν, όμως, ξεκινήσει το εντατικό διάβασμα όλα έμοιαζαν να είχαν γυρίσει στον φυσιολογικό ρυθμό τους μετά τον Δεκέμβρη.
Πήγαμε για κινηματογράφο - να δείτε οπωσδήποτε τα «Σφραγισμένα Χείλη» και το «Η σκόνη του Χρόνου»- χωρίς να φοβόμαστε αν θα γίνεται χαμός στην Συγγρού ή στο Μοναστηράκι. Περπατήσαμε σκεπτικοί βλέποντας γύρω μας τις καταστροφές του Δεκέμβρη κατά μήκος του δρόμου του Πολυτεχνείου για να πάμε σε ένα θέατρο χωρίς αυτή την φορά να ανοίξουν οι πύλες της σχολής και να βγουν από μέσα ορδές κουκουλοφόρων…Η χωρά επέστρεψε στο παλιό καλό εαυτό της!! βεβαίως, βεβαίως .Τι εννοώ; Τα συνηθισμένα : Μίζες , σκάνδαλα, διεφθαρμένοι πολιτικοί και φυσικά το μέγα έπος της Βατοπεδιάδας και ενώ όλοι είχαμε συμφωνήσει πως τίποτα δεν μπορεί να πάει χειρότερα μετά τα (ας μου επιτραπεί ο όρος) «Δεκεμβριανά» και φυσικά τα δακρυγόνα στους αγρότες της Κρήτης, για να μην ξεχνιόμαστε κιολας, ήρθε η δεύτερη απόδραση του Παλαιοκώστα από τις φυλακές Κορυδαλλού με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, για να συμπληρώσει το σκηνικό.
Αν και φαινομενικά όλα αυτά δείχνουν να έχουμε απομακρυνθεί από τα γεγονότα του Δεκέμβρη εντούτοις η νεολαία δεν ξεχνά και αυτό είναι το μεγάλο της όπλο. Τα γεγονότα του Δεκέμβρη μας απασχολούν ακόμα και θα μας απασχολούν για πάντα όσο κι αν ξεμακραίνει ο καιρός από αυτά .Μπορεί εμείς να γυρίσαμε στην καθημερινότητα μας,η οποία σε καμιά περίπτωση δεν ταυτίζεται με την έννοια της ρουτίνας,αλλά ποτέ πια δεν θα είμαστε οι ίδιοι. Ο Δεκέμβρης του 2008 άλλαξε την γενιά μου, ακόμα κι αν δεν φαίνεται αυτό με την πρώτη ματιά, αλλά βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι έχουμε αλλάξει• ειδικά όλοι οσοι ήμασταν στην Αθήνα εκείνη την περίοδο και ζήσαμε αυτά τα γεγονότα από πρώτο χέρι…
Έτσι έχουν τα πραγματα σε μια «ήσυχη» Αθήνα. Οι νέοι συνεχίζουν να βγαίνουν έξω με την παρέα τους και να γυρνάνε σπίτι τους με τον πρώτο συρμό του metro (στις 05:30), συνεχίζουν να κάνουν πλάκες μεταξύ τους, συνεχίζουν να ερωτεύονται και να τσακώνονται, συνεχίζουν να διαβάζουν. Ποτέ όμως δεν ξεχνάνε όλα όσα έμαθαν τον τελευταίο μηνά του έτους που πριν από λίγο καιρό μας αποχαιρέτησε… και συλλαβίζουν μέσα από τα δόντια τους: « Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη!»

Για το pyranxas
Ειρήνη Χριστοδουλάκη

Υ.Γ. Ναι την πρόοδο της Ιστορίας την πέρασα!!!! Αλλά δεν ηταν εύκολο ;)