Χρόνια Πολλά Pyranxas!

Πέρασαν τέσσερα χρόνια από την στιγμή που δημιουργήθηκε το Pyranxas. Τέσσερα ολόκληρα χρόνια που θα έλεγε κανείς πως πέρασαν σαν μια ανάσα. Σε μια ανάσα που χώρεσε τόσα πολλά δημιουργικά πράγματα- άρθρα, φωτογραφίες, ποιήματα… όλα όσα απασχολούν ένα νέο που βρίσκεται στο λύκειο και όχι μόνο.
Eκ μέρους της πρώτης συντακτικής ομάδας θέλω να μεταφέρω ένα μεγάλο μπράβο στα παιδιά που συνεχίζουν το blog μας. Εμείς με την σειρά μας προσπαθούμε να βρούμε χρόνο και τρόπο να κρατήσουμε επαφή με το Pyranxas αλλά οι ρυθμοί της καθημερινότητας μάλλον είναι πιο απαιτητικοί από ότι θα θέλαμε. Σημασία έχει, όμως, ακόμα και σε αυτούς τους τρελούς και απαιτητικούς ρυθμούς που ζούμε όλοι μας να μην ξεχνάμε το pyranxas που έχουμε μέσα μας και αναφέρομαι σε αυτό που εμείς ορίσαμε ως πυράνχας το απόγευμα μιας Τρίτης του Φλεβάρη τέσσαρα χρόνια πριν.
Το πυράνχας για εμάς είναι ένα εμπόδιο για την καταστροφική διάθεση του ανθρώπου. Ένα μικρό ψάρι, που οι άνθρωποι ονόμασαν πυράνχας. Ένα μικρό φλογοβόλο ψάρι που επιθυμεί να μιλάμε για όλα όσα μας απασχολούν, που επιθυμεί να μην ξεχνάμε ποτέ, να μην επαναπαυόμαστε ποτέ.
Οι καιροί που ζούμε είναι δύσκολοι και η πιο εύκολη λύση είναι να πουλήσουμε τις αξίες μας, τον ίδιο μας τον εαυτό για να επιτύχουμε τον όποιο στόχο μας χωρίς να μας ενδιαφέρουν οι άλλοι. Αυτό το φαινόμενο το παρατηρούμε συχνά γύρω μας και είναι θετικό που πάντα μέσα στις καρδιές μας υπάρχει ένα pyranxas να το καταδικάζει και να το απωθεί μακριά μας…
Πρέπει εμείς να δημιουργήσουμε την δική μας πορεία ή αλλιώς όπως συνηθίζαμε να τραγουδάμε με την χορωδία του σχολείου:
«Κι αντί να ψάχνεις τριαντάφυλλα στα στήθη αυτών που χάμω τα πετάξανε, Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι, αλλιώς τη βάψαμε».
Χρόνια Πολλά σε όλους! Χρόνια πολλά Pyranxas!

Για το Pyranxas εκ μέρους της 1ης συντακτικής ομάδας.

Ειρήνη Χριστοδουλάκη

Πολίτες ή πελάτες

Στη σημερινή εποχή, παρά το γεγονός ότι είμαστε περήφανοι για την πολιτιστική μας κληρονομιά, τα ωραία μας πάρκα, τις πλατείες και τους γεμάτους κόσμο πεζόδρομους,γινόμαστε μάρτυρες της καταπάτησής τους από διάφορους καταστηματάρχες και όχι μόνο.
Οι περισσότεροι υπαίθριοι χώροι,πάρκα και πλατείες,όχι μόνο στις μεγάλες πόλεις αλλά και σε μικρότερες, είναι γεμάτοι από τραπεζάκια και καρέκλες καφετεριών και εστιατορίων με αποτέλεσμα να ακυρώνεται ο λόγος για τον οποίο για τον οποίο δημιουργήθηκαν, για να μπορεί κάποιος να περνά την ώρα του και να συναντά τους συνανθρώπους του χωρίς να αναγκάζεται να πληρώνει.
Ένα άλλο πρόβλημα για τους πεζούς είναι το παρκάρισμα των αυτοκινήτων πάνω στο πεζοδρόμιο με αποτέλεσμα οι πεζοί να μην μπορούν να το χρησιμοποιήσουν και να αναγκάζονται να περάσουν απο τον ελάχιστο χώρο που απομένει ή και να κατεβαίνουν στο δρόμο .
Τέλος σε πολλούς πεζόδρομους όλος ο χώρος έχει καταληφθεί απο καρέκλες και τραπεζάκια οπότε ο ελεύθερος χώρος μετατρέπεται σε χώρο προς εκμετάλλευση.
Τι κάνει όμως ο μέσος πολίτης του οποίου το πάρκο, η πλατεία ή το πεζοδρόμιο καταπατείται απο τους ασυνείδητους καταστηματάρχες και οδηγούς;
Η απάντηση είναι τίποτα ή ελάχιστα για να αποτρέψει το φαινόμενο.Έτσι οι περαστικοί δεν κάνουν καμιά παρατήρηση ούτε στους καταστηματάρχες ούτε στους ασυνείδητους οδηγούς. Αν κάποιος πει κάτι καταλήγει να εισπράξει το θυμό των καταπατητών ή πιο σπάνια μια υποκριτική συγγνώμη.
Θα πείτε να μην απελπιζόμαστε και ότι η πολιτεία θα δώσει τη λύση. Ο δήμος όμως είτε συνεργάζεται με τους καταστηματάρχες για να εισπράξει το νοίκι του είτε κάνει τα στραβά μάτια και τους αφήνει ατιμώρητους.
Έτσι αυτή η κατάσταση συνεχίζεται.

Αλέξανδρος Φανδρίδης