Πρώτη μέρα σήμερα στο σχολειό! Και όχι σε μια οπουδήποτε τάξη, αλλά στην Γ’ λυκείου. «Επιτέλους» αυτό θα ακούγεται σε όλη την Ελλάδα από χιλιάδες μαθητές της Γ’ λυκείου, άσχετα με το αν η χρονιά προβλέπεται εξαιρετικά δύσκολη για όλους εμάς και τις οικογένειές μας.
Αναρωτιέμαι πως πέρασε έτσι ο καιρός….. σαν χθες θυμάμαι την πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο· « Θέλω την μαμά μου!!» μας έλεγε ,ο κατακόκκινος από το κλάμα Κωστάκης. Εμείς βεβαία του κάναμε πλακά αλλά μονό ο κάλος Θεούλης (που λέγαμε ως νήπια) ήξερε ότι και ‘μεις θέλαμε να κλάψουμε σαν τον Κωστάκη αλλά δε το κάναμε.
Στην συνεχεία η πρώτη μέρα στην πρώτη δημοτικού, όπου λέγαμε ότι τώρα μεγαλώσαμε και πρέπει να είμαστε πιο σοβαροί. Και δώστου παιχνίδια, καβγάδες και πολύ τρέξιμο, ώσπου φτάσαμε στην έκτη δημοτικού χωρίς να το καταλάβουμε. Όλου μας βασάνιζε το εξής ερώτημα την πρώτη εκείνη μέρα «Αυτό ήταν! Του χρόνου γυμνάσιο! Θα τα καταφέρω;»
Ύστερα η πρώτη μέρα στο γυμνάσιο, νέος κόσμος , νέες υποσχέσεις από μέρους μας. Το αξιοσημείωτο ήταν ότι πλέον είχαμε ελλείψεις, είτε σε διδακτικό προσωπικό είτε σε βιβλία με αποτέλεσμα να αρχίζουμε κανονικά μάθημα από τα μέσα Οκτώβρη. Ενισχυτική διδασκαλία δε, καλό Δεκέμβρη.
Όμως πέρασαν και τα τρία αυτά χρόνια του Γυμνασίου και να ‘μαστε ένα ωραίο πρωινό της 11ης Σεπτεμβρίου στην Α’ λυκείου(πραγματικά μεγαλώσαμε).
Υποσχέσεις στον εαυτό μας ότι θα πάμε καλά στο λύκειο, ότι θα καταφέρουμε να φτάσουμε μέχρι την Γ’ Λυκείου και τον «μπαμπούλα»(ή αλλιώς Πανελλήνιες εξετάσεις)αναίμακτα.
Σήμερα 11 Σεπτέμβρη 2007 να ‘μαστε στην τρίτη λυκείου. Η αγωνιά στο ζενίθ· όχι τόσο γιατί είναι η αρχή του σχολικού έτους, αλλά όσο για το ότι φέτος τελειώνουμε το σχολειό. Επειδή είναι η τελευταία μας χρονιά στο λύκειο…..
Καλή Σχολική Χρονιά!
Ειρήνη Χριστοδουλάκη
