Ο Βασίλης Αλεξάκης ζει στη Γαλλία και είναι ένας από τους πιο γνωστούς και πολυβραβευμένους ΄Ελληνες συγγραφείς.
Την Τετάρτη 14-12 βρέθηκε στα Χανιά για να παρουσιάσει το τελευταίο του βιβλίο "η Πρώτη Λέξη" στη Δημοτική Βιβλιοθήκη. Ακολουθούν απομαγνητοφωνημένα τμήματα της ομιλίας του και της κουβέντας που ακολούθησε.
...πρόκειται για ένα επάγγελμα, έγω απο αυτό ζω και υπάρχει και η ανάγκη μου να γράφω.
Όταν ήμουν 12 χρονών έφτιαχνα κάτι βιβλιαράκια μου τα έραβε η μάνα μου στη ραπτομηχανή.
Έγραφα το όνομα μου τον τίτλο του έργου και μετά κεφάλαιο πρώτο αυτές τις δύο λέξεις κεφάλαιο πρώτο τις εύρισκα πάντα μαγικές.
Είναι πολύ σύνθετο πράγμα η κατασκευή ενός μυθιστορήματος χρειάζεσαι όλες τις ώρες σου,
εγώ θα έλεγα ότι για να γράψεις μυθιστόρημα πρέπει να ζεις και μόνος σου είναι δύσκολα ανεκτό απο τους άλλους ότι πρέπει να σηκώνεσαι στις 4 η ώρα το πρωί.
Όταν τελειώσει ένα βιβλίο ψάχνω να βρω το επόμενο, το έχω ανάγκη, τα διαστήματα που δε γράφω κάτι, μου φαίνεται η ζωή ανεπαρκής γι αυτό γράφω μυθιστορήματα μου χρειάζεται μια ιστορία πέρα απο την ιστορία που ζώ η οποία δεν είναι κάτι το καταπληκτικό άπειρες νεκρές ώρες , άπειρες σκοτούρες, άπειρα πράγματα που δεν έχουν πολύ ενδιαφέρον το μυθιστόρημα για μένα είναι σημαντικότερο απο τη ζώη.
..σε πολλά βιβλία μου υπάρχει το θέμα της γλώσσας εγω βλέπω τις γλώσσες σαν ηρωίδες στην "μητρική γλώσσα" ας πούμε που το έγραψα μετά το θάνατο της μητέρας μου το θέμα είναι ο θάνατος της μητέρας μου, αλλά για να μπορέσω να διηγηθώ αυτό το θάνατο-δεν μπορείς να διηγηθείς το θάνατο μιας μάνας απευθείας- πρέπει να βρεθεί ένας έμμεσος τρόπος,και ο έμμεσος τρόπος στο μυθιστόρημα αυτό είναι ότι ο αφηγητής μου που δεν είμαι αναγκαστικά εγώ, δεν πρέπει κανείς να συγχέει το γεγονός ότι γράφω στο πρώτο πρόσωπο, άλλωστε στο τελεευταίο μου βιβλίο όπως και στο τάλγκο, είναι γυναίκα.
Στη μητρική γλώσσα ο έμμεσος τρόπος που βρίσκει ο αφηγητής μου είναι να ψάξει τι σημαίνει το Ε των Δελφών ένα γνωστό μυστήριο , στην είσοδο του ναού των Δελφών υπήρχε κρεμασμένο ένα κεφαλαίο Ε και κανείς δεν ξέρει τι σημαίνει αυτό οπότε o αφηγητής μου ψάχνει να λύσει αυτό το μυστήριο, αλλά προσπαθώντας να λύσει αυτό το μυστήριο συλλέγει λέξεις από έψιλον.
Μέσα απο τις λέξεις αυτές ξαναβρίσκει τη γλώσσα αρα ξαναβρίσκει τη μάνα του, άρα μπορεί να διηγηθεί το θάνατό της εφόσον κατά ένα τρόπο ζητά απο τη γλώσσα να καλυψει το κενό που αφήνει η σιωπή της μάνας του.Το ζητούμενο δεν είναι να λύσω το μυστήριο των Δελφών αλλά να μιλήσω για το θάνατο της μητέρας μου.
Εψαχνα απλώς ένα θέμα για βιβλίο και επειδή έχω ασχοληθεί με τις γλώσσες κάποια μέρα λέω μα ποια ήταν η πρώτη λέξη; Η ιδέα μου φάνηκε καταπληκτική. Το μόνο μου πρόβλημα ήταν μην τυχόν κάποιος ξέρει ποια ήταν η πρώτη λέξη και μου πει κάποιος γλωσσολόγος ξέρεις αυτή ήταν η πρώτη λέξη οπότε δε θα μπορούσα να κάνω τίποτε. Ρώτησα λοίπον ένα γλωσσόλογο που μου είπε οτι δε γνωρίζουμε την πρώτη λέξη.
Η αφηγήτρια λοιπόν στην "Πρώτη Λέξη",όσο ψάχνει να λύσει αυτό το πρόβλημα, ποια ήταν η πρώτη λέξη συνεχίζει μια συζήτηση με τον νεκρό της αδερφό,αυτό είναι το θέμα,όσο δε βρίσκει την πρώτη λέξη τόσο κρατά η συνομιλία και κάποια στιγμή συναντά ένα γλωσσόλογο και έχει το φόβο ότι αυτός ξέρει την πρώτη λέξη και φοβάται δίοτι έτσι και την ξέρει θα τελειώσει η συνομιλία με τον αδερφό της.
Κάθε φορά γράφω το ίδιο βιβλίο, κάθε φορά αλλάζω λίγο οπτική γωνία, αλλάζω τα πρόσωπα άλλαζω το θέμα όμως στο βάθος το βιβλίο έιναι το ίδιο επειδή το ύφος είναι το ίδιο. Το θέμα δεν έχει πάρα πολύ σημασία, μπορεί κάποιος να γράψει ένα υπέροχο μυθιστόρημα όπως είναι η κυρία Μποβαρύ με ένα θέμα τελείως ασήμαντο, και αντίστροφα μπορεί να πάρει κάποιος ένα πελώριο θέμα και να γράψει ένα βιβλίο μετριότατο.
Έγω είμαι ένα είδος επιπλοποιού κατασκευάζω ένα έπιπλο, το ζήτημα έιναι αν ξέρω να το φτιάξω. Δηλαδή πρέπει κανείς να ξεχάσει τον ημερολογιακό χαρακτήρα των γραπτών του για να μπορέσει να κάνει μυθιστόρημα. Δε γράφεις μυθιστόρημα επειδή σε άφησε η γυναίκα σου δεν είναι λόγος να γράψεις μυθιστόρημα. Αν σε αφήσει η γυναίκα σου πάρε τηλέφωνο το φίλο σου, πρέπει να ταλαιπωρείς το αναγνωστικό κοινό;
Το θέμα του βιβλίου είναι πάντα το ύφος του βιβλίου πρέπει δηλαδή κανείς να έχει δουλέψει πάνω σε ένα τύπο γραφής.
Εγώ χρειάζομαι πάρα πολλά στοιχεία για να γράψω ένα μυθιστόρημα άρα παρακολουθώ τι λέγεται γύρω μου αντιδράσεις, πράγματα...
Ίσως με κατηγορήσει κάποιος για υστεροβουλία ότι ενδιαφέρομαι για τους άλλους για να μαζέψω στοιχεία , πάντως καλό είναι που ενδιαφέρομαι και ας είναι υστερόβουλο.Ψάχνω να βρώ το ύφος μου, στην ουσία δεν το ξέρω γράφω για να ανακαλύψω κάτι δε γράφω επειδή ξέρω κάτι και έχω πάρα πολλές αμφιβολίες,δε βγαίνω για να κάνω κανένα δίδαγμα,δε βγαίνω για να πω πως τα πράγματα είναι έτσι, βγαίνω για να πω ότι δεν ξέρω πώς ακριβώς είναι τα πράγματα με την ελπίδα οτι λέγοντας το θα βρω κάτι.
Το μεγάλο κέρδος για μένα είναι να βγει ο αναγνώστης από το βιβλίο με ένα καινούργιο ερωτηματικό που δεν το είχε.
'Ολες οι γλώσσες είναι προϊον διαλόγου , κανένας λαός δεν δικαιούται να κομπάζει για τη γλώσσα του διότι κάθε γλώσσα έχει πάρει πάρα πολλά στοιχεία και έχει δώσει πάρα πολλά στοιχεία.
Δεν αρκεί μια ιδέα για να γράψει κάποιος μια ιστορία χρειάζονται δύο ιδέες οι οποίες να διευκολύνουν η μία την άλλη , να συγκρούονται και να προχωρά η μια την άλλη.
Το γράψιμο μοιάζει με το πλέξιμο χρειάζεσαι δύο βελόνες. Στο τελευταίο μου βιβλίο η μια βελόνα είναι ο Μιλτιάδης που πεθαίνει η αδελφή του και η σχέση τους και η άλλη βελόνα είναι ότι κάποιος ψάχνει να βρεί την πρώτη λέξη.Αυτά τα δύο σημεία συναντώνται.
Την Τετάρτη 14-12 βρέθηκε στα Χανιά για να παρουσιάσει το τελευταίο του βιβλίο "η Πρώτη Λέξη" στη Δημοτική Βιβλιοθήκη. Ακολουθούν απομαγνητοφωνημένα τμήματα της ομιλίας του και της κουβέντας που ακολούθησε.
...πρόκειται για ένα επάγγελμα, έγω απο αυτό ζω και υπάρχει και η ανάγκη μου να γράφω.
Όταν ήμουν 12 χρονών έφτιαχνα κάτι βιβλιαράκια μου τα έραβε η μάνα μου στη ραπτομηχανή.
Έγραφα το όνομα μου τον τίτλο του έργου και μετά κεφάλαιο πρώτο αυτές τις δύο λέξεις κεφάλαιο πρώτο τις εύρισκα πάντα μαγικές.
Είναι πολύ σύνθετο πράγμα η κατασκευή ενός μυθιστορήματος χρειάζεσαι όλες τις ώρες σου,
εγώ θα έλεγα ότι για να γράψεις μυθιστόρημα πρέπει να ζεις και μόνος σου είναι δύσκολα ανεκτό απο τους άλλους ότι πρέπει να σηκώνεσαι στις 4 η ώρα το πρωί.
Όταν τελειώσει ένα βιβλίο ψάχνω να βρω το επόμενο, το έχω ανάγκη, τα διαστήματα που δε γράφω κάτι, μου φαίνεται η ζωή ανεπαρκής γι αυτό γράφω μυθιστορήματα μου χρειάζεται μια ιστορία πέρα απο την ιστορία που ζώ η οποία δεν είναι κάτι το καταπληκτικό άπειρες νεκρές ώρες , άπειρες σκοτούρες, άπειρα πράγματα που δεν έχουν πολύ ενδιαφέρον το μυθιστόρημα για μένα είναι σημαντικότερο απο τη ζώη.
..σε πολλά βιβλία μου υπάρχει το θέμα της γλώσσας εγω βλέπω τις γλώσσες σαν ηρωίδες στην "μητρική γλώσσα" ας πούμε που το έγραψα μετά το θάνατο της μητέρας μου το θέμα είναι ο θάνατος της μητέρας μου, αλλά για να μπορέσω να διηγηθώ αυτό το θάνατο-δεν μπορείς να διηγηθείς το θάνατο μιας μάνας απευθείας- πρέπει να βρεθεί ένας έμμεσος τρόπος,και ο έμμεσος τρόπος στο μυθιστόρημα αυτό είναι ότι ο αφηγητής μου που δεν είμαι αναγκαστικά εγώ, δεν πρέπει κανείς να συγχέει το γεγονός ότι γράφω στο πρώτο πρόσωπο, άλλωστε στο τελεευταίο μου βιβλίο όπως και στο τάλγκο, είναι γυναίκα.
Στη μητρική γλώσσα ο έμμεσος τρόπος που βρίσκει ο αφηγητής μου είναι να ψάξει τι σημαίνει το Ε των Δελφών ένα γνωστό μυστήριο , στην είσοδο του ναού των Δελφών υπήρχε κρεμασμένο ένα κεφαλαίο Ε και κανείς δεν ξέρει τι σημαίνει αυτό οπότε o αφηγητής μου ψάχνει να λύσει αυτό το μυστήριο, αλλά προσπαθώντας να λύσει αυτό το μυστήριο συλλέγει λέξεις από έψιλον.
Μέσα απο τις λέξεις αυτές ξαναβρίσκει τη γλώσσα αρα ξαναβρίσκει τη μάνα του, άρα μπορεί να διηγηθεί το θάνατό της εφόσον κατά ένα τρόπο ζητά απο τη γλώσσα να καλυψει το κενό που αφήνει η σιωπή της μάνας του.Το ζητούμενο δεν είναι να λύσω το μυστήριο των Δελφών αλλά να μιλήσω για το θάνατο της μητέρας μου.
Εψαχνα απλώς ένα θέμα για βιβλίο και επειδή έχω ασχοληθεί με τις γλώσσες κάποια μέρα λέω μα ποια ήταν η πρώτη λέξη; Η ιδέα μου φάνηκε καταπληκτική. Το μόνο μου πρόβλημα ήταν μην τυχόν κάποιος ξέρει ποια ήταν η πρώτη λέξη και μου πει κάποιος γλωσσολόγος ξέρεις αυτή ήταν η πρώτη λέξη οπότε δε θα μπορούσα να κάνω τίποτε. Ρώτησα λοίπον ένα γλωσσόλογο που μου είπε οτι δε γνωρίζουμε την πρώτη λέξη.
Η αφηγήτρια λοιπόν στην "Πρώτη Λέξη",όσο ψάχνει να λύσει αυτό το πρόβλημα, ποια ήταν η πρώτη λέξη συνεχίζει μια συζήτηση με τον νεκρό της αδερφό,αυτό είναι το θέμα,όσο δε βρίσκει την πρώτη λέξη τόσο κρατά η συνομιλία και κάποια στιγμή συναντά ένα γλωσσόλογο και έχει το φόβο ότι αυτός ξέρει την πρώτη λέξη και φοβάται δίοτι έτσι και την ξέρει θα τελειώσει η συνομιλία με τον αδερφό της.
Κάθε φορά γράφω το ίδιο βιβλίο, κάθε φορά αλλάζω λίγο οπτική γωνία, αλλάζω τα πρόσωπα άλλαζω το θέμα όμως στο βάθος το βιβλίο έιναι το ίδιο επειδή το ύφος είναι το ίδιο. Το θέμα δεν έχει πάρα πολύ σημασία, μπορεί κάποιος να γράψει ένα υπέροχο μυθιστόρημα όπως είναι η κυρία Μποβαρύ με ένα θέμα τελείως ασήμαντο, και αντίστροφα μπορεί να πάρει κάποιος ένα πελώριο θέμα και να γράψει ένα βιβλίο μετριότατο.
Έγω είμαι ένα είδος επιπλοποιού κατασκευάζω ένα έπιπλο, το ζήτημα έιναι αν ξέρω να το φτιάξω. Δηλαδή πρέπει κανείς να ξεχάσει τον ημερολογιακό χαρακτήρα των γραπτών του για να μπορέσει να κάνει μυθιστόρημα. Δε γράφεις μυθιστόρημα επειδή σε άφησε η γυναίκα σου δεν είναι λόγος να γράψεις μυθιστόρημα. Αν σε αφήσει η γυναίκα σου πάρε τηλέφωνο το φίλο σου, πρέπει να ταλαιπωρείς το αναγνωστικό κοινό;
Το θέμα του βιβλίου είναι πάντα το ύφος του βιβλίου πρέπει δηλαδή κανείς να έχει δουλέψει πάνω σε ένα τύπο γραφής.
Εγώ χρειάζομαι πάρα πολλά στοιχεία για να γράψω ένα μυθιστόρημα άρα παρακολουθώ τι λέγεται γύρω μου αντιδράσεις, πράγματα...
Ίσως με κατηγορήσει κάποιος για υστεροβουλία ότι ενδιαφέρομαι για τους άλλους για να μαζέψω στοιχεία , πάντως καλό είναι που ενδιαφέρομαι και ας είναι υστερόβουλο.Ψάχνω να βρώ το ύφος μου, στην ουσία δεν το ξέρω γράφω για να ανακαλύψω κάτι δε γράφω επειδή ξέρω κάτι και έχω πάρα πολλές αμφιβολίες,δε βγαίνω για να κάνω κανένα δίδαγμα,δε βγαίνω για να πω πως τα πράγματα είναι έτσι, βγαίνω για να πω ότι δεν ξέρω πώς ακριβώς είναι τα πράγματα με την ελπίδα οτι λέγοντας το θα βρω κάτι.
Το μεγάλο κέρδος για μένα είναι να βγει ο αναγνώστης από το βιβλίο με ένα καινούργιο ερωτηματικό που δεν το είχε.
'Ολες οι γλώσσες είναι προϊον διαλόγου , κανένας λαός δεν δικαιούται να κομπάζει για τη γλώσσα του διότι κάθε γλώσσα έχει πάρει πάρα πολλά στοιχεία και έχει δώσει πάρα πολλά στοιχεία.
Δεν αρκεί μια ιδέα για να γράψει κάποιος μια ιστορία χρειάζονται δύο ιδέες οι οποίες να διευκολύνουν η μία την άλλη , να συγκρούονται και να προχωρά η μια την άλλη.
Το γράψιμο μοιάζει με το πλέξιμο χρειάζεσαι δύο βελόνες. Στο τελευταίο μου βιβλίο η μια βελόνα είναι ο Μιλτιάδης που πεθαίνει η αδελφή του και η σχέση τους και η άλλη βελόνα είναι ότι κάποιος ψάχνει να βρεί την πρώτη λέξη.Αυτά τα δύο σημεία συναντώνται.
Πυράνχας
