Καθρέπτες

Φρικτοί καθρέπτες, αρρωστημένες αντανακλάσεις
είδωλα τερατόμορφα, όλα της αλήθειας πια πρόσωπα γίναν.
Σα θέλουν το πρόσωπο της το πλαταίνουν,
Σα θέλουν πιο μακρύ το κάνουν.
Τα μάτια της πότε σκοτεινές σχισμές,
πότε αμύγδαλα λευκά τα φτιάχνουν.
Μια στενεύει, μια παχαίνει, ψυχεδελικά αλλάζει χαρακτηριστικά.
Δαιδαλώδη κύματα τώρα τα μαλλιά της ζωγραφίζουν,
πριν πάλι σαν πρόκες ίσια κάτω τα αφήσουν.
Φρικτοί καθρέπτες, αρρωστημένες αντανακλάσεις
είδωλα τερατόμορφα, όλα της αλήθειας πια πρόσωπα γίναν.

Φρικτέ καθρέπτη έρχεται η στιγμή που 7 φορές
άσχημα θα σπάσεις!

Ανώνυμος

Καταναλώνω άρα υπάρχω

Κατακαημένε Καρτέσιε…Τι το’ θελες κι εσύ να πεις εκείνη τη ριμάδα τη φράση;
«Σκέφτομαι άρα υπάρχω.»
Ορίστε λοιπόν που διαψεύστηκες. Τώρα οι άνθρωποι αλλιώς επιβεβαιώνουν την ύπαρξη τους. Εξάλλου δεν υπάρχει και πολύς χρόνος για σκέψη. Τα πάντα κινούνται γρήγορα. «Τα πάντα ρει» που έλεγε κι ο Ηράκλειτος.
Χα! Κι αυτός λάθος. Τα πάντα δεν ρέουν έτσι απλά…Τώρα λέμε «Τα πάντα γρήγορα δη ρει».
Ο χρόνος μας είναι αυστηρά καταμερισμένος έτσι ώστε να μη χάνουμε καθόλου χρόνο. Γιατί ο χρόνος είναι χρήμα όπως ξέρετε. Και το χρήμα είναι αναγκαίο για να μπορούμε να καταναλώνουμε. Και η κατανάλωση είναι βεβαίως βεβαίως αναγκαία για να επιβεβαιώσουμε την ύπαρξη μας («Καταναλώνω άρα υπάρχω» μη ξεχνιόμαστε).Άρα για να έχουμε χρήμα πρέπει να επενδύσουμε δημιουργικά το χρόνο μας δουλεύοντας (οι ληστείες τραπεζών είναι κι αυτή μια καλή εναλλακτική λύση βέβαια).
Απλή λογική λοιπόν.
Πολλή δουλειά =>πολλά λεφτά =>μεγάλη κατανάλωση => μεγάλη επιβεβαίωση ύπαρξης
Γρήγοροι ρυθμοί ζωής ( γρήγορο φαγητό κτλ) => οικονομία χρόνου=> περισσότερος χρόνος για δουλειά =>περισσότερη δουλειά =>περισσότερο χρήμα => περισσότερη κατανάλωση => ακόμα μεγαλύτερη επιβεβαίωση ύπαρξης.
Είδατε πόσα απλά είναι όλα;
Α! ναι ξέχασα έχουμε και ελεύθερο χρόνο. Ναι αμέ ελεύθερο χρόνο…Τον οποίο φυσικά επενδύουμε δημιουργικά βλέποντας τηλεόραση. Να’ ναι καλά οι διαφημιστές που φροντίζουν για την ενημέρωση μας οι άνθρωποι -που να κόβει ο Θεός μέρες από το Μητσοτάκη και να τους δίνει χρόνια –λέμεε τώρα. Χάρη λοιπόν σ’ αυτόν τον άγιο μηχανισμό της διαφήμισης ενημερωνόμαστε για τα νέα προϊόντα ώστε να αυξήσουμε την κατανάλωση μας (μη ξεχνάμε: κατανάλωση= επιβεβαίωση ύπαρξης).
Επίσης βλέπουμε τηλεόραση για να χαλαρώσουμε λίγο ,να κοινωνικοποιηθούμε, να δούμε τις ειδήσεις για να είμαστε ενημερωμένοι και ενεργοί πολίτες ,ε και φυσικά για να δούμε τι παίζεται στο lifestyle.
Πόσο λάθος ,λοιπόν, ήταν αυτός ο Καρτέσιος. Είμαστε πιο ολοκληρωμένα και επιβεβαιωμένα-πλήρη άτομα από το πιο ολοκληρότερο και πιο επιβεβαιότερο άτομο που υπήρξε ποτέ, χωρίς ίχνος σκέψης. Υγ€ία μόνο να έχουμε, πρώτα ο Θ€ός , να καταναλώνουμε .
Άντε βρε…και Καλά Χριστούγ€ννα!



Υ.Γ.
Ο χρόνος δεν είναι χρήμα.
Ο χρόνος είναι ζωή.


Ανώνυμος

Ας είναι μόνο η αρχή!

Έναν χρόνο μετά από το θάνατο του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου και το πρόβλημα που ώθησε τους νέους να ξεσηκωθούν παραμένει εκεί… Η αρχική οργή των μαθητών για το θάνατο ενός ανθρώπου, που θα μπορούσε να είναι συμμαθητής τους, από ένα αστυνομικό κατέληξε σε κάτι πολύ πιο βαθύ και ουσιαστικό!

Ο θάνατος του Αλέξη αποτέλεσε την αφορμή προκειμένου να εκφραστεί μια συνολικη δυσαρέσκεια για τη καθημερινή ζωή τόσο του μαθητή όσο και του φοιτητή και του εργαζομένου. Η οργή αυτή των μαθητών ήταν η μεγαλύτερη απόδειξη μιας υγιούς νεολαίας, που η ζωή που της "προσφέρουν" δεν την χωράει, την πνίγει.

Ώρες, ατέλειωτες ώρες φροντιστήριο. Ύλη, απέραντη ύλη. Αποστήθιση, στείρα αποστήθιση. Ανταγωνισμός, ανταγωνισμός ακόμα και με το διπλανό σου. Ελεύθερος χρόνος ανύπαρκτος. Όλα τα παραπάνω και πολλά περισσότερα αποτελούν την καθημερινότητα ενός μαθητή… κι ενώ βιώνει αυτή την πίεση έρχεται ένα γεγονός που δεν γίνεται να μην τον κινητοποιήσει… θέλει να πει: ‘’φτάνει πια’’ . Δεν γίνεται να πυροβολούν κάθε μέρα τη ζωή μας και εν τέλει κι εμάς τους ίδιους… αυτό το κοινό αίσθημα είναι που οδήγησε σε μία μαζική και συλλογική κινητοποίηση.

Παρόλο που η αντίδραση αυτή των νέων ανθρώπων κυρίως ήταν ό,τι πιο φυσιολογικό, αντιμετωπίστηκε ως αλητεία και ανάρμοστη συμπεριφορά! Το γεγονός ότι πράγματι υπήρχαν φαινόμενα βίας και καταστροφών από μικρή μόνο μερίδα των διαδηλωτών δεν καθιστά αναίτια την εξέγερση ούτε την ενοχοποιεί… σε καμία περίπτωση δεν επικροτούνται τα φαινόμενα βίας, αλλά η οργή των εξεγερμένων ήταν απόλυτα δικαιολογημένη… ας μην βιαζόμαστε να καταδικάσουμε τους ανθρώπους κάθε ηλικίας που ασφυκτιούν και βγαίνουν στους δρόμους…

Ένα χρόνο μετά δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με την πραγματικότητα που πέρυσι μας έβγαλε στους δρόμους… γιατί??? Γιατί τα πράγματα κάθε μέρα γίνονται και χειρότερα. Εργασιακή ανασφάλεια, stage, ‘’ δια βίου μάθηση’’, οικονομική κρίση… έχουμε κάθε λόγο να αντιδρούμε και διεκδικούμε μια αξιοπρεπή ζωή!

Αγγελική Ντουσάκη

Μέσα στην βουή του δρόμου

Η ελληνική πρωτεύουσα έχει αναρίθμητα πρόσωπα, το καθένα από αυτά μπορεί να σε εκπλήξει, ευχάριστα ή δυσάρεστα.
Υπάρχει η Αθήνα του νέφους, της κίνησης και της βουής του δρόμου. Οι άνθρωποι καθημερινά συνωστίζονται στις δημόσιες συγκοινωνίες περιμένοντας να φτάσουν στον προορισμό τους. Περιμένοντας να διεκδικήσουν άλλη μια μέρα στο όνειρο ή την πραγματικότητα τους. Αυτούς τους ανθρώπους δεν τους γνωρίζεις, όμως έχεις ένα κοινό μαζί τους : θέλεις να προλάβεις τον χρόνο, βιάζεσαι να κάνεις πράγματα, αφήνοντας άλλα πιο σημαντικά στην άκρη για κάποια μελλοντική - όχι πολύ μακρινή –στιγμή.
Η πρωτεύουσα αποτελεί μια μεγάλη μαθητούπολη- φοιτητούπολη. Αυτό είναι το δεύτερο πρόσωπό της. Διαδηλώσεις, πορείες διαμαρτυρίας, κάποιες φορές ειρηνικές και κάποιες όχι, από μαθητές-φοιτητές και απλούς πολίτες εντάσσονται στην «προσωπογραφία »της Αθήνας. Δυστυχώς, εδώ εντάσσεται και το ξύλο που ανταλλάσουν συχνά πυκνά οι πολιτικές φοιτητικές παρατάξεις μεταξύ τους. Προσωπικά, είμαι αντίθετη στην ύπαρξη πολιτικών φοιτητικών παρατάξεων στα ελληνικά πανεπιστήμια. Είμαι αντίθετη σε όλους οσοι εντάσσονται σε μια κομματική φοιτητική παράταξη και αποκτούν παρωπίδες· δεν ακούν την γνώμη των άλλων ,έστω και αν φαινομενικά δείχνουν να ακούν, πιστεύουν ότι μόνο η δική τους πολιτική άποψη είναι σωστή. Όταν φανατίζονται έτσι , αποθαρρύνουν όλους οσοι δεν είναι ενταγμένοι σε κάποια παράταξη, αλλά έχουν πολιτική άποψη, να συμμετέχουν.
Υπάρχει η Αθήνα της φτώχειας, των μεταναστών και των ανθρώπων που θέλουν να προσφέρουν. Είναι ενθαρρυντικό να βλέπεις νέους ανθρώπους να συμμετέχουν αφιλοκερδώς σε εκδηλώσεις ενημερώσεις του κοινού, να βοηθούν όλους αυτούς που έχουν ανάγκη. Ωστόσο, όσο πρόθυμοι και αν είναι για να βοηθήσουν οι άνθρωποι αυτοί, στην Αθήνα υπάρχει ένα κακό και θολό πρόσωπο. Το πρόσωπο της βίας προς τις αδύνατες ομάδες ή καλυτέρα της βίας ,σε όποια μορφή και αν εκδηλώνεται αυτή, προς τα άτομα. Το χειρότερο είναι ότι σε ορισμένες περιπτώσεις, κάποιοι βρίσκουν έρεισμα και προκαλούν ακόμα μεγαλύτερη βία δήθεν γιατί διαδηλώνουν κάτι. Η βία, όμως, δεν επιλύεται με βία γιατί αυτό μας οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο και πόσο είμαστε πρόθυμοι και ικανοί να ξεφύγουμε από αυτόν;
Τέλος, για εμένα, υπάρχει ακόμα ένα πρόσωπο της Αθήνας, το ιστορικό- πολιτισμικό της πρόσωπο. Στην πόλη αυτό στέκεται αγέρωχο για τόσους αιώνες ένα από τα υπέρλαμπρα κτήρια της αρχαιότητας: Ο Παρθενώνας. Αυτό το μνημείο, μέσα στην πορεία του στον χρόνο τράβηξε πολλά ·σεισμούς, μετατροπές σε εκκλησίες και τζαμί, καταστροφές και κορωνίδα όλων αυτών η διπλή κλοπή των μαρμάρων του από τον Άγγλο λόρδο Έλγιν. Παρόλα αυτά βρίσκεται ακόμα πάνω στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, αγέρωχο και περήφανο μην ξέροντας τι του επιφυλάσσει το αύριο. Στέκεται εκεί προσδοκώντας να δώσει ένα μήνυμα σε όλους εμάς: Όσες «κακουχίες», όσες άσχημες στιγμές κι αν βρεθούν στον δρόμο μας, εμείς πρέπει να βρίσκουμε τον εαυτό μας και να προχωράμε μπροστά.
Αγαπάω την Αθήνα, με έμαθε πολλά. Αγαπώ τους ρυθμούς της, τους ανθρώπους της, την ιστορία της. Αγαπώ την βουή των δρόμων της γιατί έχω μάθει να την ερμηνεύω, γιατί έχω μάθει πως η ησυχία στους δρόμους της Αθήνας είναι τρομακτική. Όταν ακούς θόρυβο ξέρεις ότι όλα είναι καλά… Όλα;
Η ζωη εν Αθήναις συνεχίζει να κυλά…

5-11-09
Για το Pyranxas

Ειρήνη Χριστοδουλάκη

Με αφορμή μερικούς κάδους ανακύκλωσης

Αρχικά μερικές πληροφορίες:

Τι είναι η ανακύκλωση;

Ανακύκλωση είναι η παραγωγή προιόντων από την επεξεργασία ήδη χρησιμοποιημένων στερεών απορριμμάτων.

Τα οφέλη που έχουμε από την ανακύκλωση υλικών είναι:

- Μείωση του όγκου και του βάρους των απορριμμάτων
- Εξοικονόμηση χώρου
- Εξοικονόμηση ενέργειας
- Προαγωγή της υπευθυνότητας των πολιτών
- Δημιουργία νέων θέσεων εργασίας σε βιομηχανίες ανακύκλωσης
- Ευκαιρία σε όλους τους πολίτες να δράσουν για το περιβάλλον και να κάνουν πράξη στην καθημερινή τους ζωή την ανακύκλωση


Σκουπίδια!!!

Η φύση δεν παράγει σκουπίδια. Και αν παράγει κάποια απ’αυτά σίγουρα ανακυκλώνονται από μόνα τους.
Τα σκουπίδια όμως που έφτιαξε ο άνθρωπος πλαστικά, γυάλινα, μεταλλικά αντικείμενα, απορρυπαντικά, φυτοφάρμακα και εντομοκτόνα η φύση δεν μπορεί να τα διασπάσει με αποτέλεσμα για πολύ μεγάλο διάστημα να μένουν αναλλοίωτα και να προκαλούν προβλήματα ρύπανσης.

Πόσο ζουν τα σκουπίδια;

Εισιτήριο λεωφορείου ------------- 2-4 εβδομάδες
Αποτσίγαρα ------------- μέχρι 2 χρόνια
Βαμβακερό ύφασμα -------------- 1-5 μήνες
Μάλλινο ύφασμα -------------- 1 χρόνο
Σχοινί -------------- 3-14 μήνες
Τενεκεδάκια -------------- 50 – 100 χρόνια
Αλουμινένιο κουτί -------------- 100-200 χρόνια
Πλαστικές σακούλες --------------- 10-20 χρόνια
Πλαστικό μπουκάλι -------------- 100-150 χρόνια






Kάποιοι μαθητές και καθηγητές του λυκείου Κολυμβαρίου ,ευαισθητοποιημένοι από όλα αυτά και θέλοντας ένα καλύτερο αύριο αποφασίσαμε να δράσουμε για ένα καλύτερο περιβάλλον και να κάνουμε πράξη, τουλάχιστον στη ¨σχολική μας¨ ζωή την ανακύκλωση...

Σε όλες τις αίθουσες του σχολείου βάλαμε κάδους ανακύκλωσης, (εκτός απ’τους κοινούς κάδους) και στόχος μας είναι οι μαθητές να ξεχωρίζουν τα προιόντα που ανακυκλώνονται. Υπάρχει δρόμος ακόμα για να το πετύχουμε. Τα σκουπίδια αυτά μεταφέρονται σε ένα μεγαλύτερο κάδο κι έπειτα στο εργοστάσιο ανακυκλώσιμων υλικών για επεξεργασία.
Στο σχολείο μας έχει τοποθετηθεί και ένας κάδος ανακύκλωσης μπαταριών.

Αυτή η πράξη είναι σίγουρα πολύ σημαντική. Όχι μόνο επειδή ανακυκλώνουμε τα σκουπίδια που παράγουμε την ώρα που είμαστε στο σχολείο, αλλά πολύ περισσότερο επειδή συνηθίζουμε και μεταφέρουμε την ιδέα της ανακύκλωσης στο σπίτι μας, στους φίλους μας και στους συγγενείς μας.
Μακάρι να ακολουθούσαν και άλλα σχολεία…

Ευτυχία Κρομμυδάκη

Πρότυπα ομορφιάς

Αφορμή γι αυτό το κείμενο ήταν ένα σχόλιο της δημοσιογράφου Πόπης Διαμαντάκου σύμφωνα με το οποίο η σημερινή τηλεόραση εξευτελίζει την γυναίκα παρουσιάζοντας γυναικεία πρότυπα σαν την γνωστή Πετρούλα.
Χρόνια τώρα ακούμε το λανθασμένο χαρακτηρισμό της γυναίκας ως το αδύναμο φύλο.Ίσως όμως αυτό είναι μια απο τις αιτίες που οδηγεί συχνά τα ΜΜΕ στην παρουσίαση προτύπων που την υποτιμούν και την υποβαθμίζουν.Δεν είναι λίγες οι φορές που ευπαρουσίαστες γυναίκες αποτελούν την συνοδεία κάποιου μεγάλου και επιτυχημένου άντρα παρουσιαστή σε διάφορες εκπομπές.
Ο χαρακτηρισμός τους ως γλάστρες είναι ο πιο κατάλληλος αφού στα πλαίσια του ρόλου τους δεν συμπεριλαμβάνεται ούτε η έκφραση της άποψής τους ούτε καν ο λόγος τους.
Έτσι λοιπόν είναι εμφανής ο σεξιστικός χαρακτήρας των καναλαρχών και των άλλων αρμοδίων που χρησιμοποιούν το γυναικείο φύλο ως μέσο προσέλκυσης του ανδρικού πληθυσμού.
Επιπλέον με την προβολή τέτοιων προτύπων ενισχύεται όλο και περισσότερο ο "δυναμικός" και "ακέραιος" χαρακτήρας του ανδρικού φύλου.
Συγχρόνως υποβαθμίζεται η γυναίκα,εξεφτελίζεται χωρίς αναστολές αφού η αξία της κρατιέται γερά χαμηλά.
Γι' αυτό λοιπόν και η θεώρησή της ως υποδιέστερη είναι μια άποψη που υιοθετείται απο όλο και περισσότερο κόσμο.
Είναι ντροπή σήμερα να υπόστηρίζονται ακόμα τέτοιες ρατσιστικές απόψεις που έρχονται απο το παρελθόν και επιβιώνουν μόνο σε υπανάπτυκτες χώρες.
Ακόμα η υπερπροβολή των προτύπων ομορφιάς,κοινώς μοντέλων με μοναδικό προσόν την εξωτερική τους εμφάνιση και με πνευματική ανάπτυξη υπό του μηδενός, έχει σοβαρό αντίκτυπο στην ψυχολογία και την συμπεριφορά πολλών νεαρών κοριτσιών.
Είναι γνωστό πλέον ότι η ομορφία ελκύει περισσότερο τον ανδρικό πληθυσμο απο την εξυπνάδα.Έτσι λοιπόν πολλά νεαρά κορίτσια, στην εφηβεία μιμούνται τέτοια πρότυπα προκειμένου να τραβήξουν την προσοχή των αγοριών παραμελώντας την πνευματική τους
ανάπτυξη.
Επίσης πολλά κορίτσια που δεν μπορούν να ικανοποιήσουν αυτά τα πρότυπα ομορφιάς ωστε να προσελκύσουν το ανδρικό φύλο, καταλήγουν στην εσωστρέφεια,στη χαμηλή αυτοεκτίμηση και σιγά σιγά στην απομόνωση.
Συμπερασματικά δεν πρέπει να μένουμε μόνο στο "φαίνεσθαι" αφού ο εσωτερικός κόσμος είναι πολιτιμότερος.Η ελλάτωση της προβολής απο τα ΜΜΕ αυτών των γυναικείων προτύπων θα παίξει καταλυτικό ρόλο όχι μόνο στην ισορροπημένη συμπεριφορά των νεαρών κοριτσιών αλλά και στον τρόπο που ο κόσμος αντιλαμβάνεται το γυναικείο φύλο.

Ανώνυμο

Επιστροφή στα θρανία

Η θύελλα με τους βαθμούς,τα αποτελέσματα και τις κηδείες που ακολούθησαν τον Ιούνη πέρασε.Βέβαια για μερικούς χτύπησε η καμπάνα και έμειναν μεταξεταστέοι ή στην ίδια τάξη. Οι υπόλοιποι πέρασαν ένα ακόμη υπέροχο καλοκαίρι καλοπέρασης.Με λούφα, βόλτες, κλάμπινγκ και ταξίδια σε μέρη αλλιώτικα.
Μετά ήρθε ο Σεπτέμβρης, ορισμένα παιδιά ανυπομονούσαν για το καινούργιο τους σχολείο, άλλα πάλι περίμεναν να ξαναβρεθούν με την παρέα.
Οι πρώτες μέρες είναι πολύ αστείες...
Οι καινούργιοι καθηγητές την αρχή έχουν ένα ανήσυχο βλέμμα και κάποια αγωνία αν και προσπαθούν να το κρύβουν. Οι παλιοί καθηγητές προσπαθούν να βάλουν τα παιδιά στο κλίμα του σχολείου.
Υπάρχουν από την άλλη τα πρωτάκια.Τα ξεχάσατε;Αυτά κι αν είναι έξω απο τα νερά τους.Χαλαρώστε λίγο δεν έγινε και τίποτα σπουδαίο απλά μεγαλώσατε λίγο και αλλάξατε σχολείο και καθηγητές!
Βέβαια οι πρώτες μέρες είναι μέρες γνωριμίας.
Τη φετινή χρονιά προστέθηκαν στην εκπαίδευση τα netbooks και έτσι σε κάθε διάλειμμα βλέπεις τα παιδιά με το χαζοκούτι στο χέρι να ναι συνδεδεμένα συνήθως στο facebook.Μπορείτε να σκεφτείτε πως θα συνεχίσουν οι επόμενες γενιές.
Συμπερασματικά άλλη μια χρονιά ξεκίνησε αλλά να θυμάστε τα ωραιότερα χρόνια είναι αυτά του σχολείου.

Μαρία Τσερκάκη

Εικόνες από ένα καλοκαίρι που έφυγε

Ανώνυμη

το ποδόσφαιρο από την οπτική ενός μανιακού ποδοσφαιρόφιλου

Το ποδόσφαιρο είναι ένα αμφιλεγόμενο άθλημα. Φασαρίες, ξυλοδαρμοί, άγριες διαφωνίες όλα υπάρχουν μέσα στο παιχνίδι αυτό, το θέμα είναι να μην φτάσουμε ως εκεί.Πολλοί διανοούμενοι θεωρούν το ποδόσφαιρο ένα βάρβαρο παιχνίδι που υποβαθμίζει το επίπεδο της κοινωνίας.
Αλλοι πάλι το παρακολουθούν και το απολαμβάνουν μέσα και έξω απο τα γήπεδο.















Ιστορικά πολλές φορές το ποδόσφαιρο έχει ενώσει όλο τον κόσμο.Οι εικόνες που είδαμε στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα το 2004 όταν οι Έλληνες σ όλο τον κόσμο ξέσπασαν σε πανηγυρισμούς ήταν χαρακτηριστικές. Οι Πορτογάλλοι απο την άλλη ενώ θα μπορούσαν να μετατρέψουν το γήπεδο σε αρένα ήταν άψογοι σε αντίθεση με μερικούς αχαρακτήριστους συμπατριώτες μας που με κάθε ευκαιρία κάνουν τα γήπεδα πεδία μάχης.Δυστυχώς υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι σε πόλλες χώρες.
Συμπερασματικά το ποδόσφαιρο βρίσκεται μέσα στην καρδια μου και θα έχει πάντα το στέμμα του βασιλιά των σπορ όπως πιστεύω ότι ισχύει και για τους περισσότερους απο εσάς.

Ραφαήλ Τσαβαρής

Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια

Μπορεί σύμφωνα με τον καινούριο νόμο να απαγορεύτηκε το κάπνισμα σε όλους τους δημόσιους χώρους, ωστόσο η σχέση του Έλληνα με το τσιγάρο περιλαμβάνει κάτι παραπάνω από αυτό που ονομάζουμε εξάρτηση…

Μπορεί το τσιγάρο για όλους τους ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο, καπνίζοντες και μη, να αποτελεί ένα αργό και βασανιστικό θανατο, για τον έλληνα καπνιστή τα πράγματα είναι διαφορετικά! Το τσιγάρο χρόνια τώρα χρησιμοποιήθηκε από τους στιχουργούς, για να εκφράσει τα πιο βαθιά συναισθήματα του ανθρώπου, τις πιο ιδιαίτερες συναισθηματικά καταστάσεις! Το τσιγάρο συναντάται σε πολλά ελληνικά τραγούδια και χρησιμοποιείται από το δημιουργό ως αντικείμενο βαρύνουσας σημασίας.

Παραδείγματα τέτοιων εξαιρετικών στιγμών δημιουργίας είναι τα παρακάτω:
‘’τσιγάρο ατέλειωτο βαρύ η μοναξιά’’ :ο δημιουργός ταυτιζει την απέραντη μοναξιά του με ένα τσιγάρο πολύ βαρύ που δεν μπορεί να το αντέξει.
‘’στο τσιγάρο που κρατώ, στον ένα μου θεό να μην δώσει να ξημερωθώ’’ : προκειται για την απόλυτη αποθέωση του αργού θανάτου…η ακραία συναισθηματική κατάσταση του στιχουργού τον οδηγεί στον παραλληλισμό του τσιγάρου με το θείο. Συγκεκριμένα ο δημιουργός ορκίζεται στο τσιγάρο που κρατεί και με αυτό τον τρόπο το καθιστά ιερό.
‘’θ’ ανάβω με τσιγάρα, θα σβήνω με ποτά, τώρα που πήρα τη λαχτάρα στάχτη να γίνουν όλα πια’’ :για μία ακόμα φορά το τσιγάρο σχετίζεται με αισθήματα απόλυτης απελπισίας…η ψυχολογική κατάσταση του στιχουργού είναι τόσο άσχημη που το μόνο που του απομένει είναι η παράδοση στο αλκοόλ και στο τσιγάρο.
‘’ φωτιά στα τσιγαράκια τους, γιατί τώρα φοβούνται’’: εδώ το τσιγάρο είναι καταφύγιο του εφηβικού φοβου. Το νεανικό της ηλικίας θεωρεί πως τα προβλήματα θα λυθούν με το τσιγάρο. Λαμβάνοντας υπόψη ότι το εν λόγω τραγούδι γράφτηκε πριν αρκετά χρόνια θεωρούμε ότι μιλάει για την εφηβεία μιας άλλης εποχής που το τσιγάρο αποτελούσε μία μορφή επανάστασης.
‘’όλη μου η ζωή συνενοχή και πως γουστάρω κατι απογεύματα με καφέ και τσιγάρο’’ : σε μια εντελώς συμβατική ζωή που όλοι είμαστε συνένοχοι το τσιγάρο παραπέμπει σε μια παλιά <<κακιά>> συνήθεια, που στην παρούσα φάση λειτουργεί ως κάτι αντισυμβατικό, ως κάτι μη δεδομένο για την εποχή της συνεχούς πίεσης που βιώνουμε. Αυτή η τότε κακιά συνήθεια είναι αυτή που μας κρατάει δεμένους με την ανυπόταχτη νεότητα.
Σκοπός αυτού του άρθρου λοιπόν δεν είναι να επαινέσει σε καμία απολύτως περίπτωση τη συνήθεια του καπνίσματος, αλλά να παρουσιάσει μια πραγματικότητα, σύμφωνα με την οποία όσο κι αν το τσιγάρο βλάπτει σοβαρά την υγεία, τόσο για τους καπνιστές αποτελεί μέρος της ζωής τους και συχνά συνδέθηκε στενά με τα βιώματα τους, αποτέλεσε φιλοσοφία και στάση ζωής.

Αγγελική Ντουσάκη

Νεροποντή…μελωδιών και στίχων…

Μια νεροποντή μοναδικών μελωδιών είχαν την τύχη να απολαύσουν όσοι βρέθηκαν στο Θέατρο Ανατολικής Τάφρου στις αρχές του Σεπτέμβρη. Μετά από αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα τα Χανιά για άλλη μια φορά φιλοξένησαν τη μαγική φωνή του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Με τη φωνή του Αλκίνοου να κυλά στο νυχτερινό αεράκι και το σχεδόν ολόγιομο φεγγάρι να αγροικά από ψηλά ταξιδέψαμε μες σε μουσικές αλλιώτικες , μες σε στίχους που χορεύουν σε κόσμους ονείρων.
Ο γνωστός καλλιτέχνης μεταξύ άλλων ερμήνευσε και κάποια κομμάτια από τη νέα του δισκογραφική δουλειά, Νεροποντή, μέσω των οποίων ασκεί έντονη κριτική στα κακώς κείμενα των ημερών μας.
Μια πραγματικά υπέροχη συναυλία, μια μουσική άνοιξη μες στο χειμώνα των ‘’μουσικών’’ σκουπιδιών που μας βομβαρδίζουν καθημερινά, στην οποία άξιζε να είσαι παρών. Ας ελπίσουμε ότι θα συνεχίσουν να λαμβάνουν χώρα τέτοιες αξιόλογες μουσικές συναντήσεις στον τόπο μας καθώς πλέον ζούμε σε μια εποχή που η μουσική και ο πολιτισμός γενικότερα βιάζεται. Βιάζεται γιατί από πνευματικό αγαθό μετατρέπεται σε εμπόριο και μάρκετινγκ. Βιάζεται γιατί μόνο έτσι θα επιτύχουν την διαιώνιση των προβατοκοινωνιών, με την προώθηση εκφυλισμένου και μαζοποιημένου ‘’πολιτισμού’’. Όπως είχε παρατηρήσει και ο Arnold Toynbee ‘’Η μαζική παραγόμενη πνευματική τροφή στερείται γευστικότητας και βιταμινών’’.

Ανώνυμος

Πάμε για ένα καφέ να τα πούμε;

Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω, και είμαι σίγουρη ότι κι εσείς έχετε βρεθεί, στην εξής κατάσταση: σας παίρνει τηλέφωνο κάποιος φίλος σας και σας ζητάει να πάτε για καφέ…όχι για τίποτα άλλο καλέ αλλά για να βρεθείτε λιγάκι να τα πείτε! Εσείς δέχεστε με πολύ χαρά και κανονίζετε το πότε και το που. Μαζεύεστε λοιπόν το παρεάκι κι ενώ συζητάτε συμβαίνει κάτι τραγικό!!!

Ξαφνικά απλώνεται ησυχία…….κανείς δε μιλάει…όλοι έχουν τα κεφάλια σκυφτά…..δεν κοιτάζονται μεταξύ τους…κάτι άλλο τριβελίζει το μυαλό τους…. Τι είναι άραγε αυτό που τους έκανε να σιωπήσουν και να κατεβάσουν τα κεφάλια;;;

Η απάντηση είναι απογοητευτική! Το κινητό τους! Όλοι ασχολούνται με αυτό…έσκυψαν τα κεφάλια για να κοιτάξουν την οθόνη του κι όχι επειδή είναι θλιμμένοι από κάποιο δυσάρεστο τηλεφώνημα ή κάτι άλλο! Σταμάτησαν να μιλούν! Γιατί ; ο λόγος είναι ο έξης: η « εξάρτηση » τους από το κινητό τους τηλέφωνο! Ακόμα κι αν δεν είναι εξάρτηση είναι συνήθεια…

Ο σκοπός της συνάντησης δεν εκπληρώνεται. Το « να τα πούμε » μένει μετέωρο… οι παρέες παύουν να συζητούν… Η ανθρώπινη επικοινωνία εκλείπει. Ο άλλος γίνεται ξένος. Ακόμα κι όταν τον έχουμε δίπλα μας η επικοινωνία δεν υπάρχει, γιατί δεν την επιδιώκουμε… προτιμούμε να ασχοληθούμε με μια άψυχη ηλεκτρονική συσκευή… σαν να χουμε πιστέψει ότι δεν έχουμε την ανάγκη μιας ανθρώπινης κουβέντας…

Να θυμηθούμε πως μας παρουσιάστηκε το κινητό;;; ως μέσο επικοινωνίας που ήρθε για να εκμηδενίσει τις αποστάσεις και να μας φέρει πιο κοντά με τον άλλο…αυτόν τον άλλον που τον παραπετάξαμε και τον αντικαταστήσαμε από κάτι πολύ κατώτερο του! Μήπως , λέω, μήπως δε μας χρειάζεται το κινητό, όταν έχουμε δίπλα μας τον άλλο;;; ποια απόσταση θα εξαλείψει, όταν δεν υπάρχει απόσταση;;; ίσα- ίσα καταργήσαμε την πρόσωπο με πρόσωπο επικοινωνία. Mας είναι πιο εύκολο να ανταλλάξουμε μηνύματα με κάποιον από το να του μιλήσουμε κατά πρόσωπο! Η αλήθεια του προσώπου και της έκφρασης αρχίζει να χάνεται. Φανταστείτε δημόσιους χώρους βουβούς…ανθρώπους απορροφημένους στα τηλέφωνα τους που να μην κουβεντιάζουν…. Δεν είναι θλιβερή μια τέτοια εικόνα;;;

Ο άλλος είναι δίπλα μας. Μπορούμε να του απευθυνθούμε κοιτάζοντας τον και ανακαλύπτοντας την αλήθεια των ματιών του! Πόση παραπάνω είναι η αλήθεια ενός sms;

Αγγελική Ντουσάκη

Κώστας Μπαλάφας

Ο Κώστας Μπαλάφας γεννήθηκε το 1917 στο ορεινό χωριό Χώσεψη (Κυψέλη) της Ηπείρου.Η πρώτη του επαφή με την κάμερα ήταν στην ηλικία των 11 χρόνων όταν δούλευε σ'ένα γαλακτοπωλείο στην οδό Πατησίων.Το αφεντικό του, του ζήτησε να τραβηξει μία φωτογραφία εκείνον και κάποιους συγγενείς του από την Αμερική. Και με ένα πάτημα του κλείστρου όλα άρχισαν...Μυήθηκε στη φωτογραφική τεχνη από τον Απόστολο Πανταζίδη, καταρτισμένο φωτογράφο των Ιωαννίνων, λίγο πριν από το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.Από το 1941 ως το 1944 φωτογράφησε τον ένοπλο αντάρτικο αγώνα των Ηπειρωτών κατά των κατακτητών.


















“Δεν ήθελα να δείχνω τους ανθρώπους σαν ήρωες.Τι περισσότερο να ζητούσα από την αλήθεια τους;”

Μετά το τέλος του πολέμου εργάστηκε στο Τμήμα Αναπαραγωγής Σχεδίων της ΔΕΗ, απ όπου και συνταξιοδοτήθηκε. Ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Φωτογραφικής Εταιρείας, από το 1952 ταξίδεψε σε όλη την Ελλάδα φωτογραφίζοντας τόπους και έθιμα της επαρχίας(Μετέωρα,Αχελώος.Λαγκαδάς κ.ά.).Πρόσφατα το Μουσείο Μπενάκη, στο οποίο ο φωτογράφος έχει δωρίσει το αρχείο των 15,000 αρνητικών του, και ο "Ποταμός" εξέδωσαν το λεύκωμα "Η χώρα μου".Σε αυτό περιέχονται δεκάδες αντιπροσωπευτικές φωτογραφίες από όλες τις φάσεις της τέχνης του.

“Ακόμη και σήμερα,εάν με ρωτήσουν τι μπορώ να φωτογραφίσω καλύτερα, τον πόνο ή την χαρά, το πρώτο θα επιλέξω. Αυτά είναι τα βιώματα που με γυρίζουν στην παιδική μου ηλικία”

Παπαδοστεφανάκης Αντώνης

Τα εν οίκω μη εν δήμω….(?)

"Τα εν οίκω μη εν δήμω" έλεγαν οι αρχαίοι για να προστατεύσουν την ιδιωτική τους ζωή. Ωστόσο δεν είμαστε σίγουρες κατά ποσό πρέπει να τηρήσουμε αυτή την ρήση των αρχαίων ημών προγόνων, άλλωστε και άλλες φορές σας έχουμε μεταφέρει ενδoοικογενειακές υποθέσεις του Pyranxas…
Το σημερινό θέμα μας είναι τα άρθρα που γράφονται για το Pyranxas και το πόσο γρήγορα αυτά ανεβαίνουν στο blog από την ημέρα που έχουν παραδοθεί στον υπεύθυνο καθηγητή.
Τον τελευταίο καιρό , σύμφωνα με τις πηγές μας στο Κολυμπάρι για έναν παράξενο λόγο τα κείμενα που παραδίδονται στον καθηγητή μας αργούν να ανέβουν στο blog και από ότι πληροφορηθήκαμε, δεν μιλάμε για καθυστέρηση εβδομάδας αλλά και μηνών σε ορισμένες περιπτώσεις όπως επίσης και για άρθρα που δεν έχουν ανεβεί καθόλου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να έχουμε αρχίσει να ανησυχούμε για δυο πραγματα:
1ον. φοβόμαστε ότι η καθυστέρηση οφείλεται σε δάκτυλο ανταγωνιστικών blogs προς το Pyranxas και
2ον ότι όταν ξεπεραστεί ο δάκτυλος αυτός, τα άρθρα μας δεν θα είναι πια επίκαιρα.
Την λύση στο τελευταίο προβληματισμό μας ήρθε να μας την δώσει ο κύριος Σουρουλής,ο οποίος δεν είναι πια στο σχολείο μας , όταν βρεθήκαμε μέσα στις διακοπές του Πάσχα. Η λύση που μας πρότεινε ήταν να αρχίσουμε να γραφούμε φουτουριστικά άρθρα ώστε να είναι επίκαιρα όταν και αν ανέβουν στο blog μας. Πράγματι, η λύση που μας προτείνατε κύριε Σουρουλή έχει ήδη μπει σε εφαρμογή και ελπίζουμε να έχουμε σύντομα τα πρώτα φουτουριστικά άρθρα μας.
Έτσι, λοιπόν, βάσει όλων αυτών των δεδομένων το παρόν άρθρο δεν ξέρουμε πότε ακριβώς θα είναι online μετά την σύνταξη του, σήμερα 6 Μαΐου 2009, γεγονός που σημαίνει ότι μέχρι τότε εικάζουμε ότι πιθανόν να έχουν συμβεί κοσμοϊστορικά γεγονότα άξια σχολιασμού όπως για παράδειγμα η προκύρηξη εθνικών εκλογών μαζί με τις ευρωεκλογές, η έναρξη των πανελληνίων εξετάσεων για τα ημερήσια λύκεια της χώρας μας, ίσως ακόμα και η επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα από το Βρετανικό μουσείο και ενδεχομένως κάποια απόπειρα δολοφονίας κατά του Μπαράκ Ομπάμα (είπαμε κοσμοϊστορικά γεγονότα).
Εμείς, ωστόσο ελπίζουμε ότι ο αγαπητός , καταπληκτικός φανταστικός κύριος Μαρκαντωνάκης θα ανεβάσει το άρθρο αυτό σύντομα και χωρίς να το περάσει από λογοκρισία , μιας και στο Pyranxas είναι γνωστό από την πρώτη μέρα ότι μας αρέσει να είμαστε που και που άτακτοι…
Να ξεκαθαρίσουμε ότι τις πηγές μας δεν τις αποκαλύπτουμε καθώς επίσης ότι η ιδέα για αυτό το άρθρο μας ήρθε στην προαναφερθείσα συνάντηση με τον κύριο Σουρουλή, γι΄αυτό και ελπίζουμε ότι αυτή την στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές δεν έχουν συντελεστεί και πάρα πολλά κοσμοϊστορικά γεγονότα!

Για το Pyranxas
Νάνσυ Κοκκινάκη & Ειρήνη Χριστοδουλάκη

Έκθεση ασπρόμαυρης φωτογραφίας της φωτογραφικής ομάδας του σχολείου

Ραφαήλ Τσαβαρής


































Ερμιόνη Παπαδογιαννάκη




























































Μαρία Μινωτάκη



















































Χριστίνα Ουντράκη


















































































Μαρία Σπανουδάκη





















































Παπαδοστεφανάκης Αντώνης














































































Μανινάκης Αρτέμης

Περί Διάσημων θανάτων...

Πολλοί από εσάς θα αναρωτιέστε : “Πώς είναι δυνατόν να είναι ενδιαφέρον ο θάνατος ενός διάσημου προσώπου και πώς στο καλό της ήρθε αυτή η ιδέα; “.
Οι απαντήσεις είναι απλές. Η ιδέα του άρθρου μου ήρθε όταν πριν από λίγο καιρό διάβασα ένα σχετικό άρθρο σε μια εφημερίδα και όταν ξανά διάβασα την απολογία του Σωκράτη, ξέρετε εκείνου του αρχαίου ημών προγόνου που ήπιε το κώνειο;(βέβαια κατά άλλους ήταν κονιάκ, ναι , ναι ξέρω τι σας λέω…).
Έτσι εδώ έρχομαι να απαντήσω στο πρώτο ερώτημα. Αποφάσισα να γράψω για θανάτους που είχαν φιλόσοφοι και τραγικοί ποιητές ώστε να πάρω εκ μέρους όλων των μαθητών αυτής της χώρας , εκδίκηση μιας και δεν μπορεί κάποια στιγμή όλους θα μας είχαν ρωτήσει κάτι σχετικό με αυτούς.
Παρακάτω, λοιπόν σας παραθέτω έξι “αξιόλογους” θανάτους με δικό μου σχολιασμό από κάτω. Παρακαλείσθε οσοι διαβάσετε αυτό το άρθρο και τυχαίνει γνωρίζετε πως πέθανε κάποιος αρχαίος ή σύγχρονος φιλόσοφος να το στείλετε σε σχόλιο. Ή βοήθεια σας θα εκτιμηθεί ιδιαιτέρα

Θα ξεκινήσω από το “εγχώριο προϊόν” και θα προχωρήσω στο “εισαγόμενο”.

Αισχύλος: Ο αρχαιότερος τραγικός μας ποιητής πέθανε στη Σικελία όταν ένας αετός , παίρνοντας το φαλακρό του κρανίο για βράχο, άφησε να πέσει πάνω του μια χελώνα. Έτσι επιβεβαιώθηκε ο χρησμός που κάποιος του είχε πει < ουράνιον σε βέλος κατακτενεί>.

Σχόλιο: Ο θάνατος του Αισχύλου ίσως να είναι ο πιο γνωστός θάνατος , μετά από αυτόν του Σωκράτη, στην αρχαιότητα. Εγώ όμως την καημένη την χελώνα λυπάμαι! Ναι το παραδέχομαι οι τραγωδίες του Αισχύλου ποτέ δεν μου άρεσαν ιδιαιτέρα.

Ευριπίδης: Ο νεότερος των τραγικών μας ποιητών, κατασπαράχτηκε από κοπάδι σκύλων καθώς γύριζε από νυχτερινή διασκέδαση στην αυλή του βασιλεία της Μακεδονίας Αρχέλαου.

Σχόλιο: Ποιος είπε ότι οι αρχαίοι ημών δεν είχαν μπουζούκια;; Όλο και σε κάποια αυλή βασιλεία ήταν μαζεμένοι και πετούσαν τα γαρύφαλλα στους αιδούς της εποχής! Αθάνατο Ελληνικό DNA!!

Σοφοκλής : Ο μόνος εκ των τριών τραγικών ποιητών μας που πέθανε στην Αθήνα. Θρυλείται ότι πήγε από πνιγμό, καταπίνοντας άγουρο σταφύλι.

Σχόλιο: Ηθικό Δίδαγμα: Μασάμε πάντα την τροφή μας και δεν την καταπίνουμε!!

Εμπεδοκλής : Ένας από τους σπουδαιότερους αντιπροσώπους της προσωκρατικής ελληνικής φιλοσοφίας. Λέγεται ότι κατέβητε στο ηφαίστειο Αίτνα θέλοντας να γίνει θεός, όμως η λάβα ξέβρασε το ένα του χρυσό σανδάλι σε απόδειξη της τρανής του θνητότητας.

Σχόλιο: Μερικές φορές η επιμονή πως έχουμε δίκαιο δεν μας βαίνει σε καλό, τρανή απόδειξη ο θάνατος του Εμπεδοκλή. Κάτι ακόμα • ποιοι ήταν αυτοί που μας έλεγαν για την λιτότητα των αρχαίων Ελλήνων ;; Ωραία λιτότητα! Χρυσά σανδάλια!

Τζον Σκότους Ιριουτζίνα: Σπουδαίος Ιρλανδός φιλόσοφος ο οποίος μαχαιρώθηκε έως θανάτου από του Άγγλους φοιτητές του(δεν γνωρίζουμε κατά την διάρκεια ποιου μαθήματος).

Σχόλιο: Ποιος ξέρει τι τραβούσαν οι άμοιροι μαθητές! Εσάς πάντως να μην σας μπαίνουν ιδέες!


Ζαν-Ζακ Ρουσό: Ο συγγραφέας του < Κοινωνικού Συμβολαίου> πέθανε από εσωτερική αιμορραγία πιθανόν ύστερα από πρόσκρουση με μεγάλο δανέζικο σκυλί στους δρόμους του Παρισιού.

Σχόλιο: Αυτό είναι που λένε όταν περπατάς στον δρόμο “πρόσεχε μην χτυπήσεις πάνω σε…σκύλο!!”.

Για το Pyranxas,
Ειρήνη Χριστοδουλάκη

Χάρτινο γέλιο

Τις τελευταίες μέρες λειτουργεί στο σχολείο μας έκθεση με γελοιογραφίες απο τον καθημερινό τύπο. Η έκθεση οργανώθηκε απο το πυράνχας.

"Το γέλιο μακραίνει τη ζωή μας λέει η επιστήμη.Ευκαιρία λοιπόν να γελάσουμε βλέποντας γελοιογραφίες απο την επικαιρότητα.
Όμως μέσα απο τις γελοιογραφίες μπορούμε να πούμε τα πιο σοβαρά πράγματα, πολλές φορές πικρά και να γελάμε. Με μια εικόνα βλέπουμε την ουσία ενός προβλήματος ή μιας κατάστασης που ο γελοιογράφος καυτηριάζει."

Απο το κείμενο της έκθεσης

Πυράνχας

Επίσκεψη της συγγραφέως Λότης Πέτροβιτς Ανδρουτσοπούλου στο σχολείο μας

Η κ. Λότη Πέτροβιτς –Ανδρουτσοπούλου , συγγραφέας λογοτεχνικών βιβλίων που απευθύνονται κυρίως σε παιδιά και νέους ,επισκέφθηκε το σχολείο μας ,καλεσμένη της υπεύθυνης της βιβλιοθήκης.





ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ

Η Λότη Πέτροβιτς Ανδρουτσοπούλου, γεννήθηκε στις 12-8-1937 στην Αθήνα όπου και ζει .Γονείς της ήταν ο λόγιος Νατάλης Εμμ.Πέτροβιτς και η Ματίνα Ράμμου. Σπούδασε μουσική και ξένες γλώσσες όπως και Αγγλική φιλολογία. Μέχρι σήμερα έχει εκδώσει συνολικά 58 βιβλία. Έχει τιμηθεί πάρα πολλές φορές για το έργο της , όπως το 1984 από την Ακαδημία Αθηνών με το βραβείο παιδικής λογοτεχνίας, το 1999 με το Κρατικό βραβείο παιδικού λογοτεχνικού βιβλίου και από πολλούς άλλους φορείς. Περισσότερα για τη ζωή και το έργο της θα βρείτε στη δ/νση www.loty.gr

ΟΙ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΗΣ

Τη Λότη Πέτροβιτς, εξαίρετη και συμπαθέστατη κυρία ,την συναντήσαμε στη βιβλιοθήκη του σχολείου μας ,πολλοί μαθητές από το γυμνάσιο και το λύκειο.

Έχοντας διαβάσει αρκετά από τα βιβλία της κατά τη διάρκεια της φετινής χρονιάς, μπορέσαμε να συζητήσουμε μαζί της για τα θέματα στα οποία αναφέρεται στα βιβλία της .


Όμως κουβεντιάσαμε και πολλά άλλα πράγματα, όπως για παράδειγμα πώς ξεκίνησε να γράφει, για τα βιώματά της και πόσο την επηρέασαν στη συγγραφή των βιβλίων της ,για προβλήματα που απασχολούν τους νέους κ.α.. Εκείνη απάντησε με υπομονή σε όλες τις ερωτήσεις μας και μέσα από τη συζήτηση μας πέρασε μηνύματα για την αξία της λογοτεχνίας και γενικά για τη χρησιμότητα των βιβλίων. Μετά την πολύωρη επίσκεψή της, η κ. Πέτροβιτς έφυγε από το σχολείο μας έχοντας αποκτήσει και άλλους θαυμαστές.

Παράλληλα με την εκδήλωση αυτή, υπήρχε στο χώρο της βιβλιοθήκης και έκθεση βιβλίου με έργα της καλεσμένης μας συγγραφέως, από βιβλιοπωλείο της περιοχής μας.

ΡΑΦΑΗΛ ΤΣΑΒΑΡΗΣ

Μια κουβέντα με τον Πάνο Μεταξόπουλο

Πριν λίγο καιρό ήταν στην πόλη μας ο κ. Μεταξόπουλος με την χοροθεατρική του παράσταση “it’s show time” . Ήταν μια υπέροχη παράσταση, με αξιόλογες παρουσίες και βέβαια ο κ. Μεταξόπουλος με την απλότητά του ενθουσίασε το κοινό.
Πήγα στην πρώτη παράσταση και μπορώ να πω πως έμεινα έκπληκτη. Ήταν κάτι παραπάνω απ΄ αυτό που περίμενα. Εκείνη την βραδιά ντρεπόμουν και απλά έβγαλα φωτογραφίες.
Όλο το βράδυ σκεφτόμουν την παράσταση και ήθελα να ξαναπάω. Ο χορός είναι πηγή ζωής για μένα . Τέτοιες παραστάσεις μου δίνουν θάρρος κ΄ δύναμη να πολεμάω για τους στόχους μου και πιστεύω στην αξία της τέχνης.
Τότε μου ήρθε η ιδέα. Σκέφτηκα ότι το πυράνχας θα ταν ωραίο να χε μια συνέντευξη του κ. Μεταξόπουλου για την παράσταση και το χορό. Δεν είχα πολλές ελπίδες αλλά όπως λέει η παροιμία «όποιος ντρέπεται κακά ζει». Ετοίμασα κάποιες ερωτήσεις και ήμουν έτοιμη για την αποτυχία.
Πήγα νωρίτερα μήπως και έβρισκα κάποιον από το επιτελείο του. Για καλή μου τύχη βρήκα ένα κύριο που ήταν χορηγός του είπα τι ήθελα και δέχτηκε κατευθείαν.
Και να τος! Ήταν η μεγάλη μου ευκαιρία να μιλήσω μαζί του για το χορό την μεγάλη αγάπη της ζωής μου. Τον πλησίασα και δέχτηκε να μιλήσει μαζί μου. Ήταν πολύ φιλικός σε ότι και να τον ρώτησα, ότι και να του ζήτησα.
Ήταν πολύ διαφορετικός από τον αυστηρό κριτή της τηλεόρασης. Μπορεί να τον θαύμαζα σαν χορογράφο αλλά τώρα τον θαυμάζω και σαν άνθρωπο.
Αν και διάσημος είναι πολύ απλός και φιλικός.
Τέλος θα ήθελα να τον ευχαριστήσω πολύ και να του ευχηθώ να ναι καλά όπου και να ναι.

Ηλέκτρα Αρετάκη

Το λουλούδι

Σκοτείνιαζε. Τα φώτα της πόλης έχυναν το φως τους σαν λιωμένο κερί στα στενά και στους δρόμους της. Έξω έκανε φοβερό κρύο. Άνθρωποι περπατούσαν βιαστικά στους δρόμους, σαν τα μερμήγκια, για να χωθούν στην ζέστη των μαγαζιών ή των σπιτιών τους.
Δρασκέλιζε με αργό βήμα το πεζοδρόμιο, ζαλισμένος. Ήταν αργά πια δεν μπορούσε να κάνει τίποτα .Έτσι του είχε πει ο γιατρός. Θα πέθαινε…Εδώ και ώρα περιπλανιόταν στην πόλη άσκοπα, μόνο και μόνο για να ξαναδεί τα σημεία της ύπαρξης του, μέσα από τα μέρη που έζησε. Τώρα, κατευθύνονταν προς την θάλασσα. Ήταν η καλύτερη του φίλη από μικρό παιδί ,δίπλα σε αυτή μεγάλωσε παίζοντας, μα αργότερα την ξέχασε…
Έφτασε. Η θάλασσα απλώνονταν μπροστά του ,καθρέπτης της νύχτας , έσμιγε με τον ουρανό, γεμάτος χιλιάδες χρυσά αστέρια , ενώ το ολόγιομο φεγγάρι του χαμογελούσε. Η θάλασσα μάγευε τον ουρανό και ο ουρανός την θάλασσα. Το θαλασσινό αεράκι ανασάλευε και αυτό συνεπαρμένο και γέμιζε τον κόσμο αρώματα της θάλασσας. ‘Κρίμα που πρέπει πάντα να βραδιάζει, για να προσέχει κανείς τις ομορφιές του κόσμου’ ,σκέφτηκε. Κάθισε κάτω στα βότσαλα. Κοίταζε μακριά στο κενό…. Και τότε δάκρυσε…
‘Ολόγυρα μας απλώνεται η άβυσσος, το χάος και ανάμεσα υπάρχει ο κόσμος σαν σπάνιο άνθος, ασύγκριτο στην ομορφιά , μαγευτικό ,κρυμμένο ανάμεσα σε πέτρες και βράχια. Εμείς είμαστε κομμάτι του ,αλλά και αυτό βρίσκεται μέσα μας., για αυτό και μας είναι δύσκολο να το αποχωριστούμε. Μα , δυστυχώς , έχουμε δύο επιλογές, ή να ζήσουμε έστω για λίγο κοντά του και ύστερα να φύγουμε, να χαθούμε…ή να μην ζήσουμε καθόλου ,μην αντέχοντας στην ιδέα να το αποχωριστούμε, ασυμβίβαστοι με τους κανόνες της ζωής...Οι πιο δυνατοί και γενναίοι διαλέγουν να ζήσουν κοντά του ,ελπίζοντας να ζήσουν όσον το δυνατό περισσότερο. Ωστόσο ,συχνά ξεχνάνε το σκοπό τους και περιπλανιόνται χρόνια ολόκληρα στις πέτρες και στα βράχια γύρω του, ώσπου κάποια στιγμή πριν έρθει η ώρα να φύγουν ,θυμούνται το σκοπό τους… Και τότε είναι που μετανιώνουν, και ζητάνε να μείνουν λίγο παραπάνω. Όμως οι κανόνες δεν μπορούν να αλλάξουν , αυτοί απλώς τους δέχτηκαν, και πληρώνουν τώρα το τίμημα. Και φεύγουν χωρίς καν να γνωρίζουν ποιος το φύτευσε , πως και γιατί…έτσι μάταια.’
Σταμάτησε για λίγο τις σκέψεις του. Αναλογίστηκε τον εαυτό του . Ανήκει χωρίς αμφιβολία σ’ αυτούς που ξέχασαν.
‘ Πολύ σύντομα θα έρθει και η σειρά μου να φύγω . Μέχρι τώρα δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί κάποιοι άνθρωποι κοιτάζουν το φεγγάρι. Αυτοί οι άνθρωποι είναι όσοι δεν ξέχασαν τον στόχο τους και απορούν με τόση μαγεία που κρύβει μέσα του το λουλούδι . Στο φεγγάρι, λοιπόν, σ’ αυτό τολμούν να πουν τις σκέψεις τους, να του σιγοψιθυρίσουν τα όνειρα τους , του τα λένε συλλαβιστά για να μην τα ξεχάσουν…κι ονειρεύονται…ονειρεύονται να μείνουν κι άλλο …. Κι αυτό τους το όνειρο είναι το όνειρο του αδυνάτου κι έχει δικό του όνομα ...το λένε ελπίδα.’

Μαρία Μινωτάκη

Αγγελτήριο κηδείας

Φτάνουν λοιπόν οι μέρες που οι καθηγητές, μοιράζουν αυτά τα μικρά σχεδόν ασήμαντα χαρτάκια, και μας λένε ότι πρέπει να τα δώσουμε στους γονείς μας.

Εμείς με τη σειρά μας, βαθμολογούμε σε πηγαδάκια διακριτικά τον εαυτό μας, και απ’ αυτό εξαρτάται αν βάλουμε αγγελτήριο κηδείας, έξω απ’ την πόρτα του τμήματος… ή αν

επιζήσουμε τελικά. Η ανακοίνωση στο σπίτι, άλλοτε γίνεται προφορικά, ή δίνουμε αυτό το χαρτάκι.. και μετά ακολουθεί η ανάκριση… Βέβαια, και το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται. Οπότε, πριν το ανακοινώσουμε, πρέπει να έχουμε κάνει μια μικρή προετοιμασία λόγου, στο τι τους περιμένει. Επίσης να προετοιμαστούμε για να μπορέσουμε να απαντήσουμε σε οποιαδήποτε ερώτηση τους… Είναι εύκολα όλα αυτά, αρκεί, ο προς το παρόν επιζών, να έχει τον τρόπο και τη γνώση να κάνει τους φονιάδες να ηρεμήσουν μέχρι τότε, κάνοντας τα πράγματα να φαίνονται πιο μεγάλα από την πραγματικότητα… δηλαδή, φουσκώνοντας τα όσο πατάει ο ελέφαντας..

Έτσι, και ο φονιάς ακούγοντας το τοοοόσοο άλλο τόσο, όταν δει τι συμβαίνει στην πραγματικότητα, λογικό είναι ότι θα νοιώσει μια ανακούφιση..

Άλλοι λένε ότι τα μαθήματα έχουν δυσκολέψει σε σχέση με το παρελθόν και άλλοι λένε ότι αυτά τα μαθήματα σε σχέση με το τότε έχουν γίνει πιο εύκολα… ο καθένας, έχει τα δικά του πιστεύω και τις δικές του σκέψεις.. η κάθε χρονιά, είναι διαφορετική αν την συγκρίνουμε με τις υπόλοιπες.. όλο και σε κάτι θα διαφέρει.

Βέβαια, αφού γίνουμε τελειόφοιτοι θα λέμε μακάρι να ξαναγυρνούσαμε πίσω και θα κάνουμε διάφορες σκέψεις, μόνο και μόνο να ξεχνιόμαστε λίγο απ’ αυτό που θα ζούμε και θα γελάμε μ’ αυτά που κάναμε…κάποτε κι εμείς σαν παιδιά! Φαίνεται κάπως κουφό μα και χωρίς να το θέλουμε θα το κάνουμε. Όλοι το έχετε ζήσει φαντάζομαι, και όπου να’ ναι ερχόμαστε εμείς, η δικιά μου γενιά και όχι μόνο, να ανταλλάξουμε θέσεις, για να κοροϊδέψουμε κι εμείς τον εαυτό μας και στη συνέχεια να τον βαθμολογήσουμε για τα καμώματα του.

Κι όλα αυτά αρχίζουν απ’ την ημέρα σχεδόν που πάμε στο σχολείο…και συνεχίζουν με τους βαθμούς.. όλων η ζωή εξαρτάται από λογιών λογιών χαρτιά, και μέσα σ’ αυτά είναι ανακατεμένοι και οι βαθμοί…

Έρχεται που λέτε η ώρα που τα παιδιά μας, βρίσκονται σε χειρότερη θέση σε σχέση με μας σαν μαθητές………. Και βγάζουμε τον εξάψαλμο. Γιατί δεν διαβάζεις; Πως θα προκόψεις στη ζωή σου; Στουρνάρι θα μείνεις; Και κοντά σ’ όλα αυτά κολλάμε κι ένα… εγώ αρίστευσα και κοίτα τι κατάφερα… και ήμουν και πιο καλός μαθητής από σένα. Κι όμως, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να το ταπεινώσουμε και οι διάφορες σκέψεις να το μπλοκάρουν, αγχώνοντας το περισσότερο. Όχι μόνο αυτό, αλλά αν έχουμε φυλάξει τους ελέγχους μας με τις βαθμολογίες, και το παιδί μας καθίσει από περιέργεια να δει τι περιέχει αυτός ο σκονισμένος φάκελος, μόνο και μόνο να τα διαβάσει, θα ανακαλύψει ότι εμείς ήμασταν χειρότεροι και θα γίνουμε ρόμπες. Πού; Στο ίδιο μας το παιδί! Κι έτσι, αν του ξαναπούμε τίποτα, με τον τρόπο του, θα μας δείξει ότι δεν μας παίρνει να μιλάμε γιατί εμείς ήμασταν χειρότεροι…..

Μαρία Τσερκάκη

Η ζωή συνεχίζει στους δικούς της ρυθμούς

Οι διακοπές έχουν επισήμως τελειώσει και είμαι πάλι πίσω στην Αθήνα.. «Τώρα, διάβασμα γιατί σε δυο εβδομάδες έχουμε την πρόοδο τις ιστορίας και μόνο εύκολη δεν είναι» αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη μόλις μπήκα μέσα στο διαμέρισμα όταν επέστρεψα από την Κρήτη.
Εκεί λοιπόν που είχα πάρει απόφαση ότι τις δυο επόμενες βδομάδες θα τις περάσω αποκλειστικά για να διαβάσω για την πρόοδο της Διπλωματικής Ιστορίας συνέβη κάτι που μου άλλαξε τα δεδομένα. Η απονομή πλατινένιου δίσκου στον Γιάννη Κότσιρα σε γνωστό πολυκατάστημα στο κέντρο της Αθήνας. Βλέπετε, η εκδήλωση αυτή ήταν προγραμματισμένη για τις 12 Δεκέμβρη αλλά λόγω των γεγονότων ο Γιάννης Κοτσιρας αποφάσισε να την ακυρώσει. Εγώ, πιστεύοντας ότι η εκδήλωση είχε γίνει, ήμουν στενοχωρημένη που δεν κατάφερα να πάω και σε όλη την διάρκεια των διακοπών πραγματικά έπρηξα την παρέα μου που δεν το κατάφερα . Η χαρά μου ,λοιπόν, δεν περιγράφεται όταν είδα ότι η απονομή δεν είχε πραγματοποιηθεί και έτσι έβγαλα φτερά και πήγα• για να είμαι ακριβής ξεσήκωσα μια φίλη μου με την οποία διαβάζαμε στην βιβλιοθήκη και πήγαμε στο Σύνταγμα. Πέρασα απλά μοναδικά και έβγαλα πολλές φωτογραφίες.
Οι τελευταίες μέρες του Γενάρη κύλησαν με πολύ διάβασμα για την ιστορία. Είχαμε κατασκηνώσει κυριολεκτικά στην βιβλιοθήκη της σχολής. Παρόλα αυτά, δεν παραπονιέμαι• η βιβλιοθήκη είναι ένα ωραίο μέρος για να κάνεις ενδιαφέρουσες γνωριμίες…
Ο Φλεβάρης, όμως, δεν πήγε και αυτός πίσω … διάβασμα, διάβασμα και πάλι διάβασμα όσο πλησίαζε η εξεταστική.. « Εμένα, μου είπαν,ότι όταν μπεις στην σχολή δεν θα έχεις τόσο διάβασμα, άλλα τόσο πολύ διάβασμα ούτε για τις πανελλήνιες δεν είχα κάνει!» αυτά είναι τα λόγια μιας συμφοιτήτριας μου της κυρίας Αγγελικής,η οποία μπήκε στην σχολή από το εσπερινό λύκειο και θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί της. Τόσο διάβασμα ούτε στις πανελλήνιες• ίσως και εγώ να είχα κουραστεί να δίνω εξετάσεις τον τελευταίο χρόνο: πρώτα πανελλήνιες,μετά ενδοσχολικές,επειτα για το δίπλωμα οδήγησης και τελικά για το πρώτο εξάμηνο… αλλά επιβιώσαμε!! Βέβαια το μέλλον έπεται δυσκολότερο στην σχολή μου.
Μόλις τελειώσαμε την πρώτη εξεταστική μας• δεν χάσαμε πολλά από όσα κάναμε και πριν, αν εξαιρέσω το γεγονός ότι κάναμε τσικνοσάββατο αντί για τσικνοπέμπτη επειδή γράφαμε Πολιτική Οικονομία. Ωστόσο, δεν θέλω να δω βιβλίο ξανά για αρκετό καιρό αν και πρέπει να ομολογήσω ότι δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον «πειρασμό» να μην ανοίξω ένα εξαιρετικό βιβλίο με σκληρό εξώφυλλο πριν από λίγο.
Πριν, όμως, ξεκινήσει το εντατικό διάβασμα όλα έμοιαζαν να είχαν γυρίσει στον φυσιολογικό ρυθμό τους μετά τον Δεκέμβρη.
Πήγαμε για κινηματογράφο - να δείτε οπωσδήποτε τα «Σφραγισμένα Χείλη» και το «Η σκόνη του Χρόνου»- χωρίς να φοβόμαστε αν θα γίνεται χαμός στην Συγγρού ή στο Μοναστηράκι. Περπατήσαμε σκεπτικοί βλέποντας γύρω μας τις καταστροφές του Δεκέμβρη κατά μήκος του δρόμου του Πολυτεχνείου για να πάμε σε ένα θέατρο χωρίς αυτή την φορά να ανοίξουν οι πύλες της σχολής και να βγουν από μέσα ορδές κουκουλοφόρων…Η χωρά επέστρεψε στο παλιό καλό εαυτό της!! βεβαίως, βεβαίως .Τι εννοώ; Τα συνηθισμένα : Μίζες , σκάνδαλα, διεφθαρμένοι πολιτικοί και φυσικά το μέγα έπος της Βατοπεδιάδας και ενώ όλοι είχαμε συμφωνήσει πως τίποτα δεν μπορεί να πάει χειρότερα μετά τα (ας μου επιτραπεί ο όρος) «Δεκεμβριανά» και φυσικά τα δακρυγόνα στους αγρότες της Κρήτης, για να μην ξεχνιόμαστε κιολας, ήρθε η δεύτερη απόδραση του Παλαιοκώστα από τις φυλακές Κορυδαλλού με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, για να συμπληρώσει το σκηνικό.
Αν και φαινομενικά όλα αυτά δείχνουν να έχουμε απομακρυνθεί από τα γεγονότα του Δεκέμβρη εντούτοις η νεολαία δεν ξεχνά και αυτό είναι το μεγάλο της όπλο. Τα γεγονότα του Δεκέμβρη μας απασχολούν ακόμα και θα μας απασχολούν για πάντα όσο κι αν ξεμακραίνει ο καιρός από αυτά .Μπορεί εμείς να γυρίσαμε στην καθημερινότητα μας,η οποία σε καμιά περίπτωση δεν ταυτίζεται με την έννοια της ρουτίνας,αλλά ποτέ πια δεν θα είμαστε οι ίδιοι. Ο Δεκέμβρης του 2008 άλλαξε την γενιά μου, ακόμα κι αν δεν φαίνεται αυτό με την πρώτη ματιά, αλλά βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι έχουμε αλλάξει• ειδικά όλοι οσοι ήμασταν στην Αθήνα εκείνη την περίοδο και ζήσαμε αυτά τα γεγονότα από πρώτο χέρι…
Έτσι έχουν τα πραγματα σε μια «ήσυχη» Αθήνα. Οι νέοι συνεχίζουν να βγαίνουν έξω με την παρέα τους και να γυρνάνε σπίτι τους με τον πρώτο συρμό του metro (στις 05:30), συνεχίζουν να κάνουν πλάκες μεταξύ τους, συνεχίζουν να ερωτεύονται και να τσακώνονται, συνεχίζουν να διαβάζουν. Ποτέ όμως δεν ξεχνάνε όλα όσα έμαθαν τον τελευταίο μηνά του έτους που πριν από λίγο καιρό μας αποχαιρέτησε… και συλλαβίζουν μέσα από τα δόντια τους: « Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη!»

Για το pyranxas
Ειρήνη Χριστοδουλάκη

Υ.Γ. Ναι την πρόοδο της Ιστορίας την πέρασα!!!! Αλλά δεν ηταν εύκολο ;)

Ποιος θα πάρει τον θείο Όσκαρ;

Το βράδυ της 22 Φεβρουαρίου στο Λος Άντζελες η 81ή απονομή των βραβείων Όσκαρ θα είναι γεγονός. Στις βασικές κατηγορίες των Όσκαρ δεν υπάρχουν φαβορί και αουτσάιντερς, μόνο εξαιρετικές ταινίες, και ηθοποιοί.
Για το όσκαρ καλύτερης ταινίας ανάμεσα στις πέντε υποψηφιότητες υπάρχουν το "Η απίστευτη ιστορία τουBenjamin Button" με τους Brad Pitt και Kate Blanset , το "Slumdog Millionaire" οπου το εξαιρετικό σενάριο σε συνδιασμό με την σκηνοθεσία του Danny Boile άρκουν για να του δώσουν το αγαλματίδιο.Οι υπόλοιπες τρεις συμμετοχές είναι το "Φροστ Νίξον,η αναμέτρηση", το "Milk" με τον Σον Πεν και τα "Σφραγισμένα χείλη" με την Kate Winslet.

Για το όσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας έχουν προταθεί ο Danny Boile για το "Slumdog Millionaire" , ο David Fincher για το "Η απίστευτη ιστορία τουBenjamin Button" ο οποίος θέλει να κάνει τη δεύτερη μεγάλη επιτυχία μετά το "Se7en". Eπίσης έχουν προταθεί o Ron Howard για το "Φροστ Νίξον,η αναμέτρηση" και ο Gus Van Sant το "Milk".






Για τον πρώτο αντρικό ρόλο φαβορί είναι ο Brad Pitt για το το "Η απίστευτη ιστορία τουBenjamin Button". Βασικός του αντίπαλος είναι ο Σον Πεν στον ρόλο του ομοφυλόφυλου ακτιβιστή Μilk.
Oι υπόλοιπες υπψηφιότητες είναι του Μ.Ρούρκ για τον "Παλαιστή", Ρ.Τζένκινς "the visitor" και Φ.Λανγκέλα "Φροστ Νίξον,η αναμέτρηση".

Στην κατηγορία πρώτου γυναικείου ρόλου επικρατέστερες για τον "Θείο Όσκαρ" είναι η Kate Winslet για τα "Σφραγισμένα χείλη" καθώς και μια απο τις μεγαλύτερες ηθοποιούς του Χόλυγουντ με δύο όσκαρ για τις ερμηνείες της στο "Κράμερ εναντίον Κράμερ" και "η εκλογή της Σοφί". Ο λόγος για τη Meryl Streep που είναι εξαιρετική στο "Doubt " ως μια καλόγρια ιερατικής σχολής. Επίσης η Angelina Jolie για την "Ανταλλαγή",Ann Hathaway για το "Η Ρέιτσελ παντρεύεται" και η Mellisa Lio για το "Frozen river".

Τέλος στην κατηγορία Ξενόγλωσση ταινία με αξιώσεις ο γερμανικός κινηματογράφος διεκδικεί το τρίτο συνεχόμενο όσκαρ του για την ταινία "Το σύμπλεγμα Μπάαντερ Μάινχοφ".
Βασικός του αντίπαλος είναι μια ισραηλινή ταινία κινουμένων σχεδίων!! Το "Βάλς του Μπασίρ" είναι μια άκρως επίκαιρη ταινία που αφορά στρατιωτικές επιχειρήσεις των Ισραηλινών στο Λίβανο τη δεκαετία του 80.
Την πεντάδα συμπληρώνουν το "Ανάμεσα στους τοίχους" απ τη Γαλλία ,το "Departures" απο την Ιαπωνία και το Αυστριακό "Revanche".

Tα αποτελέσματα πολύ σύντομα.

Βασίλης Φανδρίδης

Πηγές Το Βήμα 25/1/09

Mια μέρα στο θέατρο

Tην προηγούμενη εβδομάδα, πήγαμε στα Χανιά να δούμε μια θεατρική παράσταση με το σχολείο.

Το έργο ήταν «ο Φιλάργυρος» του Μολιέρου και τολμώ να πω ότι παρόλο το στυλ του έργου, που ήταν λίγο παιδικό (για να αγγίξει και τις μικρότερες ηλικίες ) ήταν ιδιαίτερα επιμορφωτικό. Η σκηνοθεσία ήταν πολύ καλή, και γενικά το σύνολο της παράστασης ικανοποιητικό.

Το νόημα που αποκομίσαμε από την παράσταση ήταν, το πόσο γελοίος μπορεί να γίνει κάποιος αν μετράει τα πράγματα και τη ζωή του, μόνο με το χρήμα.

Βγήκαμε από το θέατρο με μια αίσθηση demi, μας άρεσε το θέατρο αλλά ίσως να μην μας άγγιξε η λίγο παιδική σκηνοθεσία του.

Στη συνέχεια, πήγαμε για ένα καφεδάκι στο κέντρο και τέλος γυρίσαμε στα λεωφορεία και στην πληκτική πραγματικότητα.

Ήταν μια μέρα χαλάρωσης και ξεκούρασης, περάσαμε όμορφα και εποικοδομητικά το χρόνο μας , ας το ξανακάνουμε λοιπόν!

Μαρία Μαρνεράκη

Για την ποίηση

Χιλιάδες οι περαστικοί από τούτο το ταξίδι,

οι πιο πολλοί περαστικοί μπορεί να έχουνε πεθάνει

μα ζωντανοί έχουνε κατοικήσει σε βιβλία, χαρτιά και εγχειρίδια.

Χαρτί ήτανε η τροφή τους , στυλό ήταν το νερό τους

κι η ποίηση το καταφύγιο μες του μυαλού τους το σκοτάδι…

Αμαλία Μπερτάκη, Β1

Χρόνια πολλά πυράνχας

Σήμερα συμπληρώνονται δυο χρόνια ζωής του Pyranxas και λέω ζωή γιατί όλοι όσοι γράφουμε σ’αυτό, ασχολούμαστε με κάτι που μας ευχαριστεί.
Η πλειοψηφία των ιδρυτικών μελών του Pyranxas, δηλαδή τα μέλη της πρώτης συντακτικής ομάδας εκ μέρους των οποίων γράφω αυτές τις σειρές, αποφοίτησε πέρυσι από το Λύκειο μας. Μετά από μια επίπονη χρονιά είμαστε αισίως φοιτήτριες και το Pyranxas αποτελεί για εμάς ακόμα ένα σημείο αναφοράς. Αυτό δεν συμβαίνει γιατί εμείς είχαμε την ιδέα της δημιουργίας και την διεύθυνση του blog, αλλά επειδή δεν είχαμε ,ούτε την στήριξη που θα θέλαμε από την πλειοψηφία των συμμαθητών μας, ούτε την συμμέτοχη που αρχικά περιμέναμε….Έτσι, το γεγονός αυτό μας έκανε να πεισμώσουμε ακόμα περισσότερο με την δημιουργία του blog παρά τις αντιξοότητες που συναντήσαμε.
Το Pyranxas τώρα έχει περάσει στα χεριά άλλων παιδιών τα οποία τα πάνε περίφημα!! Τα παιδία αξίζουν ένα μεγάλο «μπράβο» γιατί ανέλαβαν το blog την περίοδο των δικών μας πανελληνίων, και συνεχίζουν να ασχολούνται με αυτό με αμείωτο ενδιαφέρον καταφέρνοντας να προσελκύσουν πολλά νέα μέλη στην οικογένεια του Pyranxas.

























Η φωνή των νέων είναι πάντα επίκαιρη ∙ πόσο μάλλον αυτή τη χρονική περίοδο μετά τα γεγονοτα του περασμένου Δεκέμβρη. Πάντα αναζητάμε ένα μέσο να εκφραστούμε και η άποψη μας να ακουστει έστω σε μια μικρή κοινωνία. Η πρώτη μας δημοσίευση έλεγε ότι θα γράφουμε για θέματα που μας απασχολούν ως έφηβους και ως πολίτες. Αυτό έγινε πραγματικότητα το Pyranxas έγινε το βήμα από όπου μας δίνεται η ευκαιρία να μιλάμε για όλα όσα μας απασχολούν , να εκφράζουμε τις καλλιτεχνικές μας ανησυχίες μέσω των ποιημάτων και των φωτογραφιών που δημοσιεύονται.
Αυτή είναι η ουσία του Pyranxas∙ όχι μόνο επειδή έγινε το βήμα από όπου μοιραζόμαστε μαζί σας σκέψεις και επιθυμίες μας, αλλά κυρίως επειδή βοήθησε και εμάς τους ίδιους να δουλέψουμε ομαδικά και να υποβάλλουμε σε μεγαλύτερη βάσανο τις αρχικές μας θέσεις για αρκετά ζητήματα.Το Pyranxas ήταν και είναι σαν ένα δεύτερο σχολείο μέσα στο σχολείο και πλέον είναι μια ομαδική δουλειά περισσότερων από πέντε ατόμων…
Σήμερα όμως γιορτάζουμε τα δεύτερα γενέθλιά μας και ίσως να περιμένατε ένα τελείως διαφορετικό άρθρο. Όμως, όπως ανέφερα πιο πάνω, το Pyranxaki είναι το βήμα που μας δίνεται για να ακουστούμε σε μεγαλύτερη μερίδα ανθρώπων. Ίσως μερικοί από εσάς να εντοπίζεται μια μικρή πικρία σε κάποια από τα λόγια που γράφτηκαν, αλλά θεώρησα σκόπιμο να μεταφέρω κάποιες από τις σκέψεις μας,σχετικά με τις δυσκολίες που συνάντησε η πρώτη συντακτική ομάδα που παρόλα αυτά ουδέποτε φοβήθηκε να δημοσιεύσει οτιδήποτε επώνυμα∙ όλα τα άρθρα του πρώτου έτους είναι επώνυμα και αυτό γιατί πιστεύαμε ότι «κανείς δεν έχει λόγο να φοβάται να εκφράσει την γνώμη του επώνυμα».

Παιδιά συνεχίστε την καλή δουλειά που κάνετε και μην φοβάστε τι θα πουν οι άλλοι!
Χρόνια πολλά Pyranxas, μεγάλο να γίνεις με άρθρα πολλά!!

Για το Pyranxas εκ μέρους της 1ης συντακτικής ομάδας Ειρήνη Χριστοδουλάκη

Έκθεση φωτογραφίας

Ολοκλήρώθηκε τις προηγούμενες μέρες η έκθεση φωτογραφίας που παρουσίασε το πυράνχας σε συνεργασία με τη φωτογραφική ομάδα του Λυκείου Κολυμβαρίου.
Η έκθεση είχε τον τίτλο "Εικόνες σε φτηνό χαρτί" και περιελάμβανε φωτογραφίες απο τον ημερίσιο και κυριακάτικο τύπο καθώς και απο διάφορα περιοδικά.

























Ακολουθεί το μικρό κείμενο που συνόδευε την έκθεση:

Κάθε στιγμή βομβαρδιζόμαστε με εικόνες, πληροφορίες. ερεθίσματα από παντού. Αυτό απ τη μια είναι μια μεγάλη ευκαιρία, απ την άλλη υπάρχει ο κίνδυνος να χαθούμε μέσα στον ωκεανό της πληροφορίας μην έχοντας το χρόνο να επεξεργαστούμε τα ερεθίσματα που δεχόμαστε.
Αυτή η έκθεση περιλαμβάνει κάποιες από τις εικόνες που καθημερινά περνάνε μπρος από τα μάτια μας άλλοτε κερδίζοντας λίγη από την προσοχή μας και άλλοτε όχι .

Πυράνχας

Κάτι σαν Χάι Κου

Η μελάνι λιγοστεύει και η πένα
άδεια έμεινε

Δίπλα σου άνθρωποι πάνε
έρχονται αλλά δεν κάθονται

Χωριά άδειασαν πόλεις
πλήθαιναν οι άνθρωποι ξέχασαν

Ραφαήλ Τσαβαρής

Σιωπή

Αν δεν υπάρχουν οι λέξεις τότε υπάρχει η σιωπή
κάποιες φορές είναι πολλά αυτά που έχει να πει
όπως τα μάτια μιλάνε έτσι και τα χείλη κλειστά
λένε αλήθειες που περνάνε ξυστά απ’την καρδιά.
την αθέατη βροχή να φοβάσαι και την μαύρη βροχή
αυτά να φοβάσαι και όχι την σιωπή
όσο μικραίνουνε οι λέξεις η ψυχή αφουγκράζεται
για να ακούσει δυνατά κάνει ο,τι χρειάζεται .
πάει πάντα πιο κάτω για να βρει ηρεμία
και γυρνά δυνατά σαν να είναι επιθυμία.
επιθυμία της καρδιάς , του μυαλού, της ψυχής ,
του ουρανού .
φαντάσου την πόλη να πνιγεί στην σιωπή
να βλέπουν τα μάτια να μην ακούει το αυτί
να μπορέσει επιτέλους το μυαλό να ηρεμήσει
να ακούει να στάζουν λόγια από της σκέψης τη βρύση.

Ντανιέλ Κότικα

Στην Παλαιστίνη

Κόκκινη πέφτει η βροχή
στης μαύρης γης το χώμα
νεκρική θαρρείς έχει σιωπή
της ζωής το γλυκό το στόμα


Αστροπελέκια, κεραυνοί
τον ουρανό ξεσκίζουν
κι΄ αερικά, ανέμοι δυνατοί
την άμοιρη γης θερίζουν


Κοράκια, όρνια αρπακτικά
λόγια άγρια φωνάζουν,
λόγια ύπουλα, σκληρά
που του θανάτου μοιάζουν


Κι ζωή παιδί μικρό
Χαμένο μες στη δίνη
Τη μάνα του κλαίει τ΄ άμοιρο
Την σκοτωμένη Ειρήνη.





Αφιερωμένο στους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας του απάνθρωπου αυτού πολέμου με την ευχή να σταματήσει άμεσα κάθε βιαιοπραγία.

Ανώνυμος

Για τον αδικοχαμένο Αλέξη

Φεύγοντας το 2008 πήρε μαζί του ότι πιο θλιβερό θα μπορούσε να έχει γίνει, μια δολοφονία ενός νέου από ένα πατέρα.
Ήταν ένας νέος με φιλοδοξίες όνειρα, στόχους ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, δηλαδή ένας από εμάς. Όμως το Σάββατο στις 6 του Δεκέμβρη όλα τέλειωσαν γι’ αυτόν χωρίς να το περιμένει κανείς.
Είχε βγει μ΄ ένα φίλο του για μια βόλτα στα Εξάρχεια, σ’ ένα πολυσύχναστο μέρος.
Εκεί έτυχε να χουν περιπολία δυο αστυνομικοί .Ξαφνικά δημιουργήθηκε μια ένταση με αποτέλεσμα ο ένας αστυνομικός να δολοφονήσει τον άτυχο Αλέξη.
Αυτό το περιστατικό ξεσήκωσε την Ελλάδα και νέους απ όλον τον κόσμο απέναντι στην κυβέρνηση και την αστυνομία. Αυτό το συμβάν προκάλεσε θλίψη, οργή, μίσος και την ανάγκη να βγούμε και να φωνάξουμε για τα δικαιώματά μας στην κοινωνία.
Με εκδηλώσεις διαμαρτυρίας κατακλύσαμε τους δρόμους .Πενθήσαμε, κλάψαμε, φωνάξαμε, εξοργιστήκαμε για το χαμό του Αλέξη αλλά τίποτα. Η ζωή του τέλειωσε εκείνη τη μοιραία στιγμή.
Η τραγική ειρωνεία είναι ότι κάποτε ήθελε να γίνει διάσημος και το όνομά του να γίνει γνωστό σε όλη την Ελλάδα. Που να το φανταζόταν ότι θα γινόταν μ αυτόν τον τρόπο!!
Όμως το ότι αφαίρεσαν τη ζωή ενός παιδιού ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι κ΄ έκανε τους νέους να βγουν στους δρόμους και να ζητήσουν την στήριξη ενός κράτους που μας έχει εγκαταλείψει τόσα χρόνια. Αλλά δε θα σταματήσουμε εκεί . Θέλουμε να τιμωρηθούν οι δολοφόνοι του Αλέξη, θέλουμε η κυβέρνηση να ενδιαφερθεί πραγματικά για την παιδεία, θέλουμε να μας αφήσουν να έχουμε όνειρα και ελπίδα.
Ας καταλάβουν ότι και οι νέοι έχουμε δικαιώματα , ενημερωνόμαστε και απαιτούμε..
Δε θα επιτρέψουμε να ξανασυμβεί αυτό που συνέβη στον Αλέξη. Χάθηκε ένας από εμάς.
Για τη μνήμη του λοιπόν θέλουμε ένα καλύτερο κόσμο και θα πολεμήσουμε για να τον έχουμε.
Θα θελα κλείνοντας να πω συλλυπητήρια στην οικογένεια του Αλέξη κι ας μην τον γνώρισα ποτέ, λυπήθηκα για το θάνατό του.
Ελπίζω κάποια μέρα να δικαιωθούν και οι δικοί του αλλά και εμείς σαν νέοι με όνειρα.

Ηλέκτρα Αρετάκη

Μέχρι τη δύση

Μαρία Μινωτάκη

Γιατροί χωρίς σύνορα

Είναι γνωστό σε όλους μας ότι υπάρχουν ακόμα χώρες που τις πλήττει η φτώχεια και η πείνα. Εκεί επικρατεί χάος, θλίψη και φόβος για το αύριο. Σε αυτές τις χώρες τα παιδιά δεν ζουν έχοντας όλα τα απαραίτητα αγαθά, όπως φαγητό ,ασφάλεια και αγάπη. Αλλά κυκλοφορούν ξυπόλητα, με άθλια ρούχα ,μέσα στην βροχή και στις λάσπες. Αυτά τα παιδιά κινδυνεύουν να πεθάνουν από διάφορες αρρώστιες, από την πείνα και την δίψα, είτε επειδή καταναλώνουν τρόφιμα και νερό τα οποία είναι πολλές φορές μολυσμένα. Ένας μικρός αριθμός απ’ αυτά τα παιδιά καταφέρνουν παρ’ όλες τις δυσκολίες και την ταλαιπωρία, να επιβιώσουν, χάρη στη βοήθεια των Γιατρών χωρίς Σύνορα που στα μάτια των παιδιών μοιάζουν σαν άγγελοι εξ’ ουρανού. Διότι μέσα από τα φάρμακα που τους παρέχουν και την αγάπη τους , τους δίνουν μια ευκαιρία για να ζήσουν με την ελπίδα πως κάποια στιγμή στην ζωή τους θα καταφέρουν να αποκτήσουν όλα τα πράγματα που λαχταρούν, τα οποία σε εμάς φαίνονται ασήμαντα ,όπως ένα μολύβι ή ένα γλειφιτζούρι. Οι Γιατροί χωρίς Σύνορα είναι εθελοντές γιατροί που παρέχουν δωρεάν περίθαλψη σε παιδιά που έχουν ανάγκη, χωρίς πίσω από αυτό να κρύβεται κάποιο οικονομικό συμφέρον . Πιστεύουν ότι κάθε παιδί πρέπει να είναι χαρούμενο και να του παρέχεται μια ζωή που του αξίζει. Ότι στον κόσμο δεν έρχεται κάποιος για να υποφέρει αλλά για να τον κάνει πιο δημιουργικό και καλύτερο. Εμείς που θλιβόμαστε και στενοχωριόμαστε όταν ακούμε ότι πέθανε ένα παιδί σε μια φτωχή χώρα από υποσιτισμό, ας ενδιαφερθούμε περισσότερο προσφέροντας την έμπρακτη υποστήριξή μας στις εθελοντικές οργανώσεις που δρουν στις ξεχασμένες από το Θεό περιοχές αυτές του κόσμου.

Αθηνά Σπανουδάκη