Επιστροφή στα θρανία

Η θύελλα με τους βαθμούς,τα αποτελέσματα και τις κηδείες που ακολούθησαν τον Ιούνη πέρασε.Βέβαια για μερικούς χτύπησε η καμπάνα και έμειναν μεταξεταστέοι ή στην ίδια τάξη. Οι υπόλοιποι πέρασαν ένα ακόμη υπέροχο καλοκαίρι καλοπέρασης.Με λούφα, βόλτες, κλάμπινγκ και ταξίδια σε μέρη αλλιώτικα.
Μετά ήρθε ο Σεπτέμβρης, ορισμένα παιδιά ανυπομονούσαν για το καινούργιο τους σχολείο, άλλα πάλι περίμεναν να ξαναβρεθούν με την παρέα.
Οι πρώτες μέρες είναι πολύ αστείες...
Οι καινούργιοι καθηγητές την αρχή έχουν ένα ανήσυχο βλέμμα και κάποια αγωνία αν και προσπαθούν να το κρύβουν. Οι παλιοί καθηγητές προσπαθούν να βάλουν τα παιδιά στο κλίμα του σχολείου.
Υπάρχουν από την άλλη τα πρωτάκια.Τα ξεχάσατε;Αυτά κι αν είναι έξω απο τα νερά τους.Χαλαρώστε λίγο δεν έγινε και τίποτα σπουδαίο απλά μεγαλώσατε λίγο και αλλάξατε σχολείο και καθηγητές!
Βέβαια οι πρώτες μέρες είναι μέρες γνωριμίας.
Τη φετινή χρονιά προστέθηκαν στην εκπαίδευση τα netbooks και έτσι σε κάθε διάλειμμα βλέπεις τα παιδιά με το χαζοκούτι στο χέρι να ναι συνδεδεμένα συνήθως στο facebook.Μπορείτε να σκεφτείτε πως θα συνεχίσουν οι επόμενες γενιές.
Συμπερασματικά άλλη μια χρονιά ξεκίνησε αλλά να θυμάστε τα ωραιότερα χρόνια είναι αυτά του σχολείου.

Μαρία Τσερκάκη

Εικόνες από ένα καλοκαίρι που έφυγε

Ανώνυμη

το ποδόσφαιρο από την οπτική ενός μανιακού ποδοσφαιρόφιλου

Το ποδόσφαιρο είναι ένα αμφιλεγόμενο άθλημα. Φασαρίες, ξυλοδαρμοί, άγριες διαφωνίες όλα υπάρχουν μέσα στο παιχνίδι αυτό, το θέμα είναι να μην φτάσουμε ως εκεί.Πολλοί διανοούμενοι θεωρούν το ποδόσφαιρο ένα βάρβαρο παιχνίδι που υποβαθμίζει το επίπεδο της κοινωνίας.
Αλλοι πάλι το παρακολουθούν και το απολαμβάνουν μέσα και έξω απο τα γήπεδο.















Ιστορικά πολλές φορές το ποδόσφαιρο έχει ενώσει όλο τον κόσμο.Οι εικόνες που είδαμε στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα το 2004 όταν οι Έλληνες σ όλο τον κόσμο ξέσπασαν σε πανηγυρισμούς ήταν χαρακτηριστικές. Οι Πορτογάλλοι απο την άλλη ενώ θα μπορούσαν να μετατρέψουν το γήπεδο σε αρένα ήταν άψογοι σε αντίθεση με μερικούς αχαρακτήριστους συμπατριώτες μας που με κάθε ευκαιρία κάνουν τα γήπεδα πεδία μάχης.Δυστυχώς υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι σε πόλλες χώρες.
Συμπερασματικά το ποδόσφαιρο βρίσκεται μέσα στην καρδια μου και θα έχει πάντα το στέμμα του βασιλιά των σπορ όπως πιστεύω ότι ισχύει και για τους περισσότερους απο εσάς.

Ραφαήλ Τσαβαρής

Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια

Μπορεί σύμφωνα με τον καινούριο νόμο να απαγορεύτηκε το κάπνισμα σε όλους τους δημόσιους χώρους, ωστόσο η σχέση του Έλληνα με το τσιγάρο περιλαμβάνει κάτι παραπάνω από αυτό που ονομάζουμε εξάρτηση…

Μπορεί το τσιγάρο για όλους τους ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο, καπνίζοντες και μη, να αποτελεί ένα αργό και βασανιστικό θανατο, για τον έλληνα καπνιστή τα πράγματα είναι διαφορετικά! Το τσιγάρο χρόνια τώρα χρησιμοποιήθηκε από τους στιχουργούς, για να εκφράσει τα πιο βαθιά συναισθήματα του ανθρώπου, τις πιο ιδιαίτερες συναισθηματικά καταστάσεις! Το τσιγάρο συναντάται σε πολλά ελληνικά τραγούδια και χρησιμοποιείται από το δημιουργό ως αντικείμενο βαρύνουσας σημασίας.

Παραδείγματα τέτοιων εξαιρετικών στιγμών δημιουργίας είναι τα παρακάτω:
‘’τσιγάρο ατέλειωτο βαρύ η μοναξιά’’ :ο δημιουργός ταυτιζει την απέραντη μοναξιά του με ένα τσιγάρο πολύ βαρύ που δεν μπορεί να το αντέξει.
‘’στο τσιγάρο που κρατώ, στον ένα μου θεό να μην δώσει να ξημερωθώ’’ : προκειται για την απόλυτη αποθέωση του αργού θανάτου…η ακραία συναισθηματική κατάσταση του στιχουργού τον οδηγεί στον παραλληλισμό του τσιγάρου με το θείο. Συγκεκριμένα ο δημιουργός ορκίζεται στο τσιγάρο που κρατεί και με αυτό τον τρόπο το καθιστά ιερό.
‘’θ’ ανάβω με τσιγάρα, θα σβήνω με ποτά, τώρα που πήρα τη λαχτάρα στάχτη να γίνουν όλα πια’’ :για μία ακόμα φορά το τσιγάρο σχετίζεται με αισθήματα απόλυτης απελπισίας…η ψυχολογική κατάσταση του στιχουργού είναι τόσο άσχημη που το μόνο που του απομένει είναι η παράδοση στο αλκοόλ και στο τσιγάρο.
‘’ φωτιά στα τσιγαράκια τους, γιατί τώρα φοβούνται’’: εδώ το τσιγάρο είναι καταφύγιο του εφηβικού φοβου. Το νεανικό της ηλικίας θεωρεί πως τα προβλήματα θα λυθούν με το τσιγάρο. Λαμβάνοντας υπόψη ότι το εν λόγω τραγούδι γράφτηκε πριν αρκετά χρόνια θεωρούμε ότι μιλάει για την εφηβεία μιας άλλης εποχής που το τσιγάρο αποτελούσε μία μορφή επανάστασης.
‘’όλη μου η ζωή συνενοχή και πως γουστάρω κατι απογεύματα με καφέ και τσιγάρο’’ : σε μια εντελώς συμβατική ζωή που όλοι είμαστε συνένοχοι το τσιγάρο παραπέμπει σε μια παλιά <<κακιά>> συνήθεια, που στην παρούσα φάση λειτουργεί ως κάτι αντισυμβατικό, ως κάτι μη δεδομένο για την εποχή της συνεχούς πίεσης που βιώνουμε. Αυτή η τότε κακιά συνήθεια είναι αυτή που μας κρατάει δεμένους με την ανυπόταχτη νεότητα.
Σκοπός αυτού του άρθρου λοιπόν δεν είναι να επαινέσει σε καμία απολύτως περίπτωση τη συνήθεια του καπνίσματος, αλλά να παρουσιάσει μια πραγματικότητα, σύμφωνα με την οποία όσο κι αν το τσιγάρο βλάπτει σοβαρά την υγεία, τόσο για τους καπνιστές αποτελεί μέρος της ζωής τους και συχνά συνδέθηκε στενά με τα βιώματα τους, αποτέλεσε φιλοσοφία και στάση ζωής.

Αγγελική Ντουσάκη