Κυριακή 8 Απριλίου 2007. Κυριακή του Πάσχα. Πάσχα στο χωρίο της μητέρας μου, στην Πεντάπολη Σερρών. Μαζεμένοι όλοι , γονείς, αδέρφια, θειοι, θειες και ξαδέλφια.
Αναρωτιέμαι,πόσα χρόνια έχουμε να κάνουμε Πάσχα στο χωριό της μητέρας μου..... έξι είναι, από το 2001.
Θυμάμαι τέτοιες μέρες ,το 2001, στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς, ετοιμάζαμε κουλουράκια, καλτσούνια, βάφαμε κόκκινα τα αυγά, πηγαίναμε στον επιτάφιο και μετά στην Ανάσταση.
Μου ‘χε λείψει το Πάσχα στην Πεντάπολη και γενικώς η Πεντάπολη. Ακόμα και σήμερα που κάποιοι άνθρωποί μας δεν είναι εδώ, σωματικά τουλάχιστον, μου ‘χε λείψει το χωρίο.Επειδή υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα τα οποία, μου θυμίζουν τα πρόσωπα αυτά. Πρώτα από όλα μου δημιουργούνται αναμνήσεις ∙ αναμνήσεις που ζουν χαραγμένες μέσα στην καρδιά, ανεξίτηλα χαραγμένες….
Αυτή την στιγμή,τα αδέλφια και τα ξαδέλφια μου τοποθετούν κι’ άλλα κάρβουνα στο λάκκο του οβελία. Και τον προσέχουν σαν «θησαυρό»
Ο οβελίας πάλι, γυρίζει ανέμελος στην ηλεκτρική του σούβλα… και για το μόνο που πρέπει να ανησυχεί είναι για το «μαύρισμα» του ή μάλλον εμείς θα πρέπει να ανησυχούμε γι ‘αυτό.
Ώπα !!! Να και η μουσική στο πρόγραμμα μακεδονίτικα ,κρητικά, ηπειρώτικα απ’ όλα έχει ο μπαξές!! Μέχρι και Σάκη Ρουβά με το «Shake it» και Σαρμπέλ με το «Yassou Maria».
Πάντως, αυτό το πάντρεμα Μακεδονίας – Κρήτης πάντα με συγκινούσε και πάντα θα με συγκινεί. Απολαμβάνω αυτό το αντάμωμα παραδόσεων ,που υπάρχει στο σπίτι,γιατί με έχει βοηθήσει να αναπτύξω πολύπλευρα διάφορα ενδιαφέροντα μου και επιπλέον έχει συμβάλει στο να γνωρίσω τις διαφορετικές παραδόσεις που υπάρχουν στη Κρήτη και στην Μακεδονία.
Βέβαια,αδυνατώ να πάρω θέση στον «αδυσώπητο πόλεμο» μεταξύ Μακεδονίας – Κρήτης.
Δίλημμα μεγάλο.
Εγώ πιστεύω (και αυτή είναι η αλήθεια) ότι και οι δυο αυτές «κυρίες» βρίσκονται μέσα στην καρδιά μου…..
Χριστός Ανέστη!!
Ειρήνη Χριστοδουλάκη
