Μέσα στην βουή του δρόμου

Η ελληνική πρωτεύουσα έχει αναρίθμητα πρόσωπα, το καθένα από αυτά μπορεί να σε εκπλήξει, ευχάριστα ή δυσάρεστα.
Υπάρχει η Αθήνα του νέφους, της κίνησης και της βουής του δρόμου. Οι άνθρωποι καθημερινά συνωστίζονται στις δημόσιες συγκοινωνίες περιμένοντας να φτάσουν στον προορισμό τους. Περιμένοντας να διεκδικήσουν άλλη μια μέρα στο όνειρο ή την πραγματικότητα τους. Αυτούς τους ανθρώπους δεν τους γνωρίζεις, όμως έχεις ένα κοινό μαζί τους : θέλεις να προλάβεις τον χρόνο, βιάζεσαι να κάνεις πράγματα, αφήνοντας άλλα πιο σημαντικά στην άκρη για κάποια μελλοντική - όχι πολύ μακρινή –στιγμή.
Η πρωτεύουσα αποτελεί μια μεγάλη μαθητούπολη- φοιτητούπολη. Αυτό είναι το δεύτερο πρόσωπό της. Διαδηλώσεις, πορείες διαμαρτυρίας, κάποιες φορές ειρηνικές και κάποιες όχι, από μαθητές-φοιτητές και απλούς πολίτες εντάσσονται στην «προσωπογραφία »της Αθήνας. Δυστυχώς, εδώ εντάσσεται και το ξύλο που ανταλλάσουν συχνά πυκνά οι πολιτικές φοιτητικές παρατάξεις μεταξύ τους. Προσωπικά, είμαι αντίθετη στην ύπαρξη πολιτικών φοιτητικών παρατάξεων στα ελληνικά πανεπιστήμια. Είμαι αντίθετη σε όλους οσοι εντάσσονται σε μια κομματική φοιτητική παράταξη και αποκτούν παρωπίδες· δεν ακούν την γνώμη των άλλων ,έστω και αν φαινομενικά δείχνουν να ακούν, πιστεύουν ότι μόνο η δική τους πολιτική άποψη είναι σωστή. Όταν φανατίζονται έτσι , αποθαρρύνουν όλους οσοι δεν είναι ενταγμένοι σε κάποια παράταξη, αλλά έχουν πολιτική άποψη, να συμμετέχουν.
Υπάρχει η Αθήνα της φτώχειας, των μεταναστών και των ανθρώπων που θέλουν να προσφέρουν. Είναι ενθαρρυντικό να βλέπεις νέους ανθρώπους να συμμετέχουν αφιλοκερδώς σε εκδηλώσεις ενημερώσεις του κοινού, να βοηθούν όλους αυτούς που έχουν ανάγκη. Ωστόσο, όσο πρόθυμοι και αν είναι για να βοηθήσουν οι άνθρωποι αυτοί, στην Αθήνα υπάρχει ένα κακό και θολό πρόσωπο. Το πρόσωπο της βίας προς τις αδύνατες ομάδες ή καλυτέρα της βίας ,σε όποια μορφή και αν εκδηλώνεται αυτή, προς τα άτομα. Το χειρότερο είναι ότι σε ορισμένες περιπτώσεις, κάποιοι βρίσκουν έρεισμα και προκαλούν ακόμα μεγαλύτερη βία δήθεν γιατί διαδηλώνουν κάτι. Η βία, όμως, δεν επιλύεται με βία γιατί αυτό μας οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο και πόσο είμαστε πρόθυμοι και ικανοί να ξεφύγουμε από αυτόν;
Τέλος, για εμένα, υπάρχει ακόμα ένα πρόσωπο της Αθήνας, το ιστορικό- πολιτισμικό της πρόσωπο. Στην πόλη αυτό στέκεται αγέρωχο για τόσους αιώνες ένα από τα υπέρλαμπρα κτήρια της αρχαιότητας: Ο Παρθενώνας. Αυτό το μνημείο, μέσα στην πορεία του στον χρόνο τράβηξε πολλά ·σεισμούς, μετατροπές σε εκκλησίες και τζαμί, καταστροφές και κορωνίδα όλων αυτών η διπλή κλοπή των μαρμάρων του από τον Άγγλο λόρδο Έλγιν. Παρόλα αυτά βρίσκεται ακόμα πάνω στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, αγέρωχο και περήφανο μην ξέροντας τι του επιφυλάσσει το αύριο. Στέκεται εκεί προσδοκώντας να δώσει ένα μήνυμα σε όλους εμάς: Όσες «κακουχίες», όσες άσχημες στιγμές κι αν βρεθούν στον δρόμο μας, εμείς πρέπει να βρίσκουμε τον εαυτό μας και να προχωράμε μπροστά.
Αγαπάω την Αθήνα, με έμαθε πολλά. Αγαπώ τους ρυθμούς της, τους ανθρώπους της, την ιστορία της. Αγαπώ την βουή των δρόμων της γιατί έχω μάθει να την ερμηνεύω, γιατί έχω μάθει πως η ησυχία στους δρόμους της Αθήνας είναι τρομακτική. Όταν ακούς θόρυβο ξέρεις ότι όλα είναι καλά… Όλα;
Η ζωη εν Αθήναις συνεχίζει να κυλά…

5-11-09
Για το Pyranxas

Ειρήνη Χριστοδουλάκη