Έναν χρόνο μετά από το θάνατο του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου και το πρόβλημα που ώθησε τους νέους να ξεσηκωθούν παραμένει εκεί… Η αρχική οργή των μαθητών για το θάνατο ενός ανθρώπου, που θα μπορούσε να είναι συμμαθητής τους, από ένα αστυνομικό κατέληξε σε κάτι πολύ πιο βαθύ και ουσιαστικό!
Ο θάνατος του Αλέξη αποτέλεσε την αφορμή προκειμένου να εκφραστεί μια συνολικη δυσαρέσκεια για τη καθημερινή ζωή τόσο του μαθητή όσο και του φοιτητή και του εργαζομένου. Η οργή αυτή των μαθητών ήταν η μεγαλύτερη απόδειξη μιας υγιούς νεολαίας, που η ζωή που της "προσφέρουν" δεν την χωράει, την πνίγει.
Ώρες, ατέλειωτες ώρες φροντιστήριο. Ύλη, απέραντη ύλη. Αποστήθιση, στείρα αποστήθιση. Ανταγωνισμός, ανταγωνισμός ακόμα και με το διπλανό σου. Ελεύθερος χρόνος ανύπαρκτος. Όλα τα παραπάνω και πολλά περισσότερα αποτελούν την καθημερινότητα ενός μαθητή… κι ενώ βιώνει αυτή την πίεση έρχεται ένα γεγονός που δεν γίνεται να μην τον κινητοποιήσει… θέλει να πει: ‘’φτάνει πια’’ . Δεν γίνεται να πυροβολούν κάθε μέρα τη ζωή μας και εν τέλει κι εμάς τους ίδιους… αυτό το κοινό αίσθημα είναι που οδήγησε σε μία μαζική και συλλογική κινητοποίηση.
Παρόλο που η αντίδραση αυτή των νέων ανθρώπων κυρίως ήταν ό,τι πιο φυσιολογικό, αντιμετωπίστηκε ως αλητεία και ανάρμοστη συμπεριφορά! Το γεγονός ότι πράγματι υπήρχαν φαινόμενα βίας και καταστροφών από μικρή μόνο μερίδα των διαδηλωτών δεν καθιστά αναίτια την εξέγερση ούτε την ενοχοποιεί… σε καμία περίπτωση δεν επικροτούνται τα φαινόμενα βίας, αλλά η οργή των εξεγερμένων ήταν απόλυτα δικαιολογημένη… ας μην βιαζόμαστε να καταδικάσουμε τους ανθρώπους κάθε ηλικίας που ασφυκτιούν και βγαίνουν στους δρόμους…
Ένα χρόνο μετά δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με την πραγματικότητα που πέρυσι μας έβγαλε στους δρόμους… γιατί??? Γιατί τα πράγματα κάθε μέρα γίνονται και χειρότερα. Εργασιακή ανασφάλεια, stage, ‘’ δια βίου μάθηση’’, οικονομική κρίση… έχουμε κάθε λόγο να αντιδρούμε και διεκδικούμε μια αξιοπρεπή ζωή!
Ο θάνατος του Αλέξη αποτέλεσε την αφορμή προκειμένου να εκφραστεί μια συνολικη δυσαρέσκεια για τη καθημερινή ζωή τόσο του μαθητή όσο και του φοιτητή και του εργαζομένου. Η οργή αυτή των μαθητών ήταν η μεγαλύτερη απόδειξη μιας υγιούς νεολαίας, που η ζωή που της "προσφέρουν" δεν την χωράει, την πνίγει.
Ώρες, ατέλειωτες ώρες φροντιστήριο. Ύλη, απέραντη ύλη. Αποστήθιση, στείρα αποστήθιση. Ανταγωνισμός, ανταγωνισμός ακόμα και με το διπλανό σου. Ελεύθερος χρόνος ανύπαρκτος. Όλα τα παραπάνω και πολλά περισσότερα αποτελούν την καθημερινότητα ενός μαθητή… κι ενώ βιώνει αυτή την πίεση έρχεται ένα γεγονός που δεν γίνεται να μην τον κινητοποιήσει… θέλει να πει: ‘’φτάνει πια’’ . Δεν γίνεται να πυροβολούν κάθε μέρα τη ζωή μας και εν τέλει κι εμάς τους ίδιους… αυτό το κοινό αίσθημα είναι που οδήγησε σε μία μαζική και συλλογική κινητοποίηση.
Παρόλο που η αντίδραση αυτή των νέων ανθρώπων κυρίως ήταν ό,τι πιο φυσιολογικό, αντιμετωπίστηκε ως αλητεία και ανάρμοστη συμπεριφορά! Το γεγονός ότι πράγματι υπήρχαν φαινόμενα βίας και καταστροφών από μικρή μόνο μερίδα των διαδηλωτών δεν καθιστά αναίτια την εξέγερση ούτε την ενοχοποιεί… σε καμία περίπτωση δεν επικροτούνται τα φαινόμενα βίας, αλλά η οργή των εξεγερμένων ήταν απόλυτα δικαιολογημένη… ας μην βιαζόμαστε να καταδικάσουμε τους ανθρώπους κάθε ηλικίας που ασφυκτιούν και βγαίνουν στους δρόμους…
Ένα χρόνο μετά δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με την πραγματικότητα που πέρυσι μας έβγαλε στους δρόμους… γιατί??? Γιατί τα πράγματα κάθε μέρα γίνονται και χειρότερα. Εργασιακή ανασφάλεια, stage, ‘’ δια βίου μάθηση’’, οικονομική κρίση… έχουμε κάθε λόγο να αντιδρούμε και διεκδικούμε μια αξιοπρεπή ζωή!
Αγγελική Ντουσάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου