O γκρεμός

Οι λύκοι τρώνε σιγά-σιγά ό,τι απομένει από το θήραμα

που το ’σειραν πολλοί στη ζούγκλα των αιώνων.

Τρώνε μόνο οι δυνατοί, που η αγέλη τούς διάλεξε.

Στους άλλους, τα λυκάκια, θα δώσουν το κόκαλο,

ω, οι δυστυχείς πώς να χορτάσουν;

Οι λύκοι το θέλουν όλο γι’ αυτούς

χωρίς να μοιραστούν τίποτα με τους άλλους,

γι’ αυτό τους λεν ζώα.

Μα τι να κάνουν οι δυνατοί, τώρα τα λυκάκια πεινούν κι αυτά,

δείχνουν τα δόντια, αλλά μόνο αυτό…

Ξάφνου τους πετάνε ένα ψαχνό, αυτά τρέχουν μαλώνοντας

ποιο θα το πρωτοπάρει, το τρώνε και ευχαριστούν,

ω! τα φτωχά ήταν ψαχνό ή το φτωχό τους το μυαλό

ψάχνει δικαιολογίες για τους λύκους?

Αυτά χόρτασαν μόνο με την ιδέα, ησύχασαν.

Έτσι τα είχαν μάθει, αυτοί οι ψευδολόγοι.

Νεογέννητα ακόμα, τους έδιναν το γάλα της ψευτιάς,

μαζί με φαντασίες και ψευδαισθήσεις,

τα αθώα τα ματάκια χόρτασαν το ψέμα και συνήθισαν.

Έτσι πορεύτηκαν, έτσι θα συνεχίσουν.

Ένα-δύο ήταν τυφλά, δεν είδαν τις φαντασίες,

άλλα δύο χωρίς γεύση και δεν ήπιαν το γάλα της ψευτιάς.

Τα είπαν άρρωστα και τα σκότωσαν,

θα χαλούσαν την ομοιομορφία που αυτοί είχαν φτιάξει.

Τα ’σειραν με τα δόντια τους σ’ ένα γκρεμό, κανείς να μην τα ξαναδεί.

Σκόνη, πόνος, το σώμα πονά, το χέρι τρέμει, τα δάκρυα τρέχουν.

Ένα σαλεύει μες στο βάθος της αβύσσου

Γράφει κάτι κάπου…

Αλλά ποιος θα το δει, η βροχή θα μουσκέψει το χαρτί

και ποιος θα πλησιάσει για να φωτιστεί,

στο βάθος του γκρεμού?

Μαρία Μαρνεράκη