Αγγελτήριο κηδείας

Φτάνουν λοιπόν οι μέρες που οι καθηγητές, μοιράζουν αυτά τα μικρά σχεδόν ασήμαντα χαρτάκια, και μας λένε ότι πρέπει να τα δώσουμε στους γονείς μας.

Εμείς με τη σειρά μας, βαθμολογούμε σε πηγαδάκια διακριτικά τον εαυτό μας, και απ’ αυτό εξαρτάται αν βάλουμε αγγελτήριο κηδείας, έξω απ’ την πόρτα του τμήματος… ή αν

επιζήσουμε τελικά. Η ανακοίνωση στο σπίτι, άλλοτε γίνεται προφορικά, ή δίνουμε αυτό το χαρτάκι.. και μετά ακολουθεί η ανάκριση… Βέβαια, και το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται. Οπότε, πριν το ανακοινώσουμε, πρέπει να έχουμε κάνει μια μικρή προετοιμασία λόγου, στο τι τους περιμένει. Επίσης να προετοιμαστούμε για να μπορέσουμε να απαντήσουμε σε οποιαδήποτε ερώτηση τους… Είναι εύκολα όλα αυτά, αρκεί, ο προς το παρόν επιζών, να έχει τον τρόπο και τη γνώση να κάνει τους φονιάδες να ηρεμήσουν μέχρι τότε, κάνοντας τα πράγματα να φαίνονται πιο μεγάλα από την πραγματικότητα… δηλαδή, φουσκώνοντας τα όσο πατάει ο ελέφαντας..

Έτσι, και ο φονιάς ακούγοντας το τοοοόσοο άλλο τόσο, όταν δει τι συμβαίνει στην πραγματικότητα, λογικό είναι ότι θα νοιώσει μια ανακούφιση..

Άλλοι λένε ότι τα μαθήματα έχουν δυσκολέψει σε σχέση με το παρελθόν και άλλοι λένε ότι αυτά τα μαθήματα σε σχέση με το τότε έχουν γίνει πιο εύκολα… ο καθένας, έχει τα δικά του πιστεύω και τις δικές του σκέψεις.. η κάθε χρονιά, είναι διαφορετική αν την συγκρίνουμε με τις υπόλοιπες.. όλο και σε κάτι θα διαφέρει.

Βέβαια, αφού γίνουμε τελειόφοιτοι θα λέμε μακάρι να ξαναγυρνούσαμε πίσω και θα κάνουμε διάφορες σκέψεις, μόνο και μόνο να ξεχνιόμαστε λίγο απ’ αυτό που θα ζούμε και θα γελάμε μ’ αυτά που κάναμε…κάποτε κι εμείς σαν παιδιά! Φαίνεται κάπως κουφό μα και χωρίς να το θέλουμε θα το κάνουμε. Όλοι το έχετε ζήσει φαντάζομαι, και όπου να’ ναι ερχόμαστε εμείς, η δικιά μου γενιά και όχι μόνο, να ανταλλάξουμε θέσεις, για να κοροϊδέψουμε κι εμείς τον εαυτό μας και στη συνέχεια να τον βαθμολογήσουμε για τα καμώματα του.

Κι όλα αυτά αρχίζουν απ’ την ημέρα σχεδόν που πάμε στο σχολείο…και συνεχίζουν με τους βαθμούς.. όλων η ζωή εξαρτάται από λογιών λογιών χαρτιά, και μέσα σ’ αυτά είναι ανακατεμένοι και οι βαθμοί…

Έρχεται που λέτε η ώρα που τα παιδιά μας, βρίσκονται σε χειρότερη θέση σε σχέση με μας σαν μαθητές………. Και βγάζουμε τον εξάψαλμο. Γιατί δεν διαβάζεις; Πως θα προκόψεις στη ζωή σου; Στουρνάρι θα μείνεις; Και κοντά σ’ όλα αυτά κολλάμε κι ένα… εγώ αρίστευσα και κοίτα τι κατάφερα… και ήμουν και πιο καλός μαθητής από σένα. Κι όμως, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να το ταπεινώσουμε και οι διάφορες σκέψεις να το μπλοκάρουν, αγχώνοντας το περισσότερο. Όχι μόνο αυτό, αλλά αν έχουμε φυλάξει τους ελέγχους μας με τις βαθμολογίες, και το παιδί μας καθίσει από περιέργεια να δει τι περιέχει αυτός ο σκονισμένος φάκελος, μόνο και μόνο να τα διαβάσει, θα ανακαλύψει ότι εμείς ήμασταν χειρότεροι και θα γίνουμε ρόμπες. Πού; Στο ίδιο μας το παιδί! Κι έτσι, αν του ξαναπούμε τίποτα, με τον τρόπο του, θα μας δείξει ότι δεν μας παίρνει να μιλάμε γιατί εμείς ήμασταν χειρότεροι…..

Μαρία Τσερκάκη