Η ζωή συνεχίζει στους δικούς της ρυθμούς

Οι διακοπές έχουν επισήμως τελειώσει και είμαι πάλι πίσω στην Αθήνα.. «Τώρα, διάβασμα γιατί σε δυο εβδομάδες έχουμε την πρόοδο τις ιστορίας και μόνο εύκολη δεν είναι» αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη μόλις μπήκα μέσα στο διαμέρισμα όταν επέστρεψα από την Κρήτη.
Εκεί λοιπόν που είχα πάρει απόφαση ότι τις δυο επόμενες βδομάδες θα τις περάσω αποκλειστικά για να διαβάσω για την πρόοδο της Διπλωματικής Ιστορίας συνέβη κάτι που μου άλλαξε τα δεδομένα. Η απονομή πλατινένιου δίσκου στον Γιάννη Κότσιρα σε γνωστό πολυκατάστημα στο κέντρο της Αθήνας. Βλέπετε, η εκδήλωση αυτή ήταν προγραμματισμένη για τις 12 Δεκέμβρη αλλά λόγω των γεγονότων ο Γιάννης Κοτσιρας αποφάσισε να την ακυρώσει. Εγώ, πιστεύοντας ότι η εκδήλωση είχε γίνει, ήμουν στενοχωρημένη που δεν κατάφερα να πάω και σε όλη την διάρκεια των διακοπών πραγματικά έπρηξα την παρέα μου που δεν το κατάφερα . Η χαρά μου ,λοιπόν, δεν περιγράφεται όταν είδα ότι η απονομή δεν είχε πραγματοποιηθεί και έτσι έβγαλα φτερά και πήγα• για να είμαι ακριβής ξεσήκωσα μια φίλη μου με την οποία διαβάζαμε στην βιβλιοθήκη και πήγαμε στο Σύνταγμα. Πέρασα απλά μοναδικά και έβγαλα πολλές φωτογραφίες.
Οι τελευταίες μέρες του Γενάρη κύλησαν με πολύ διάβασμα για την ιστορία. Είχαμε κατασκηνώσει κυριολεκτικά στην βιβλιοθήκη της σχολής. Παρόλα αυτά, δεν παραπονιέμαι• η βιβλιοθήκη είναι ένα ωραίο μέρος για να κάνεις ενδιαφέρουσες γνωριμίες…
Ο Φλεβάρης, όμως, δεν πήγε και αυτός πίσω … διάβασμα, διάβασμα και πάλι διάβασμα όσο πλησίαζε η εξεταστική.. « Εμένα, μου είπαν,ότι όταν μπεις στην σχολή δεν θα έχεις τόσο διάβασμα, άλλα τόσο πολύ διάβασμα ούτε για τις πανελλήνιες δεν είχα κάνει!» αυτά είναι τα λόγια μιας συμφοιτήτριας μου της κυρίας Αγγελικής,η οποία μπήκε στην σχολή από το εσπερινό λύκειο και θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί της. Τόσο διάβασμα ούτε στις πανελλήνιες• ίσως και εγώ να είχα κουραστεί να δίνω εξετάσεις τον τελευταίο χρόνο: πρώτα πανελλήνιες,μετά ενδοσχολικές,επειτα για το δίπλωμα οδήγησης και τελικά για το πρώτο εξάμηνο… αλλά επιβιώσαμε!! Βέβαια το μέλλον έπεται δυσκολότερο στην σχολή μου.
Μόλις τελειώσαμε την πρώτη εξεταστική μας• δεν χάσαμε πολλά από όσα κάναμε και πριν, αν εξαιρέσω το γεγονός ότι κάναμε τσικνοσάββατο αντί για τσικνοπέμπτη επειδή γράφαμε Πολιτική Οικονομία. Ωστόσο, δεν θέλω να δω βιβλίο ξανά για αρκετό καιρό αν και πρέπει να ομολογήσω ότι δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον «πειρασμό» να μην ανοίξω ένα εξαιρετικό βιβλίο με σκληρό εξώφυλλο πριν από λίγο.
Πριν, όμως, ξεκινήσει το εντατικό διάβασμα όλα έμοιαζαν να είχαν γυρίσει στον φυσιολογικό ρυθμό τους μετά τον Δεκέμβρη.
Πήγαμε για κινηματογράφο - να δείτε οπωσδήποτε τα «Σφραγισμένα Χείλη» και το «Η σκόνη του Χρόνου»- χωρίς να φοβόμαστε αν θα γίνεται χαμός στην Συγγρού ή στο Μοναστηράκι. Περπατήσαμε σκεπτικοί βλέποντας γύρω μας τις καταστροφές του Δεκέμβρη κατά μήκος του δρόμου του Πολυτεχνείου για να πάμε σε ένα θέατρο χωρίς αυτή την φορά να ανοίξουν οι πύλες της σχολής και να βγουν από μέσα ορδές κουκουλοφόρων…Η χωρά επέστρεψε στο παλιό καλό εαυτό της!! βεβαίως, βεβαίως .Τι εννοώ; Τα συνηθισμένα : Μίζες , σκάνδαλα, διεφθαρμένοι πολιτικοί και φυσικά το μέγα έπος της Βατοπεδιάδας και ενώ όλοι είχαμε συμφωνήσει πως τίποτα δεν μπορεί να πάει χειρότερα μετά τα (ας μου επιτραπεί ο όρος) «Δεκεμβριανά» και φυσικά τα δακρυγόνα στους αγρότες της Κρήτης, για να μην ξεχνιόμαστε κιολας, ήρθε η δεύτερη απόδραση του Παλαιοκώστα από τις φυλακές Κορυδαλλού με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, για να συμπληρώσει το σκηνικό.
Αν και φαινομενικά όλα αυτά δείχνουν να έχουμε απομακρυνθεί από τα γεγονότα του Δεκέμβρη εντούτοις η νεολαία δεν ξεχνά και αυτό είναι το μεγάλο της όπλο. Τα γεγονότα του Δεκέμβρη μας απασχολούν ακόμα και θα μας απασχολούν για πάντα όσο κι αν ξεμακραίνει ο καιρός από αυτά .Μπορεί εμείς να γυρίσαμε στην καθημερινότητα μας,η οποία σε καμιά περίπτωση δεν ταυτίζεται με την έννοια της ρουτίνας,αλλά ποτέ πια δεν θα είμαστε οι ίδιοι. Ο Δεκέμβρης του 2008 άλλαξε την γενιά μου, ακόμα κι αν δεν φαίνεται αυτό με την πρώτη ματιά, αλλά βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι έχουμε αλλάξει• ειδικά όλοι οσοι ήμασταν στην Αθήνα εκείνη την περίοδο και ζήσαμε αυτά τα γεγονότα από πρώτο χέρι…
Έτσι έχουν τα πραγματα σε μια «ήσυχη» Αθήνα. Οι νέοι συνεχίζουν να βγαίνουν έξω με την παρέα τους και να γυρνάνε σπίτι τους με τον πρώτο συρμό του metro (στις 05:30), συνεχίζουν να κάνουν πλάκες μεταξύ τους, συνεχίζουν να ερωτεύονται και να τσακώνονται, συνεχίζουν να διαβάζουν. Ποτέ όμως δεν ξεχνάνε όλα όσα έμαθαν τον τελευταίο μηνά του έτους που πριν από λίγο καιρό μας αποχαιρέτησε… και συλλαβίζουν μέσα από τα δόντια τους: « Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη!»

Για το pyranxas
Ειρήνη Χριστοδουλάκη

Υ.Γ. Ναι την πρόοδο της Ιστορίας την πέρασα!!!! Αλλά δεν ηταν εύκολο ;)