Πάμε για ένα καφέ να τα πούμε;

Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω, και είμαι σίγουρη ότι κι εσείς έχετε βρεθεί, στην εξής κατάσταση: σας παίρνει τηλέφωνο κάποιος φίλος σας και σας ζητάει να πάτε για καφέ…όχι για τίποτα άλλο καλέ αλλά για να βρεθείτε λιγάκι να τα πείτε! Εσείς δέχεστε με πολύ χαρά και κανονίζετε το πότε και το που. Μαζεύεστε λοιπόν το παρεάκι κι ενώ συζητάτε συμβαίνει κάτι τραγικό!!!

Ξαφνικά απλώνεται ησυχία…….κανείς δε μιλάει…όλοι έχουν τα κεφάλια σκυφτά…..δεν κοιτάζονται μεταξύ τους…κάτι άλλο τριβελίζει το μυαλό τους…. Τι είναι άραγε αυτό που τους έκανε να σιωπήσουν και να κατεβάσουν τα κεφάλια;;;

Η απάντηση είναι απογοητευτική! Το κινητό τους! Όλοι ασχολούνται με αυτό…έσκυψαν τα κεφάλια για να κοιτάξουν την οθόνη του κι όχι επειδή είναι θλιμμένοι από κάποιο δυσάρεστο τηλεφώνημα ή κάτι άλλο! Σταμάτησαν να μιλούν! Γιατί ; ο λόγος είναι ο έξης: η « εξάρτηση » τους από το κινητό τους τηλέφωνο! Ακόμα κι αν δεν είναι εξάρτηση είναι συνήθεια…

Ο σκοπός της συνάντησης δεν εκπληρώνεται. Το « να τα πούμε » μένει μετέωρο… οι παρέες παύουν να συζητούν… Η ανθρώπινη επικοινωνία εκλείπει. Ο άλλος γίνεται ξένος. Ακόμα κι όταν τον έχουμε δίπλα μας η επικοινωνία δεν υπάρχει, γιατί δεν την επιδιώκουμε… προτιμούμε να ασχοληθούμε με μια άψυχη ηλεκτρονική συσκευή… σαν να χουμε πιστέψει ότι δεν έχουμε την ανάγκη μιας ανθρώπινης κουβέντας…

Να θυμηθούμε πως μας παρουσιάστηκε το κινητό;;; ως μέσο επικοινωνίας που ήρθε για να εκμηδενίσει τις αποστάσεις και να μας φέρει πιο κοντά με τον άλλο…αυτόν τον άλλον που τον παραπετάξαμε και τον αντικαταστήσαμε από κάτι πολύ κατώτερο του! Μήπως , λέω, μήπως δε μας χρειάζεται το κινητό, όταν έχουμε δίπλα μας τον άλλο;;; ποια απόσταση θα εξαλείψει, όταν δεν υπάρχει απόσταση;;; ίσα- ίσα καταργήσαμε την πρόσωπο με πρόσωπο επικοινωνία. Mας είναι πιο εύκολο να ανταλλάξουμε μηνύματα με κάποιον από το να του μιλήσουμε κατά πρόσωπο! Η αλήθεια του προσώπου και της έκφρασης αρχίζει να χάνεται. Φανταστείτε δημόσιους χώρους βουβούς…ανθρώπους απορροφημένους στα τηλέφωνα τους που να μην κουβεντιάζουν…. Δεν είναι θλιβερή μια τέτοια εικόνα;;;

Ο άλλος είναι δίπλα μας. Μπορούμε να του απευθυνθούμε κοιτάζοντας τον και ανακαλύπτοντας την αλήθεια των ματιών του! Πόση παραπάνω είναι η αλήθεια ενός sms;

Αγγελική Ντουσάκη

Κώστας Μπαλάφας

Ο Κώστας Μπαλάφας γεννήθηκε το 1917 στο ορεινό χωριό Χώσεψη (Κυψέλη) της Ηπείρου.Η πρώτη του επαφή με την κάμερα ήταν στην ηλικία των 11 χρόνων όταν δούλευε σ'ένα γαλακτοπωλείο στην οδό Πατησίων.Το αφεντικό του, του ζήτησε να τραβηξει μία φωτογραφία εκείνον και κάποιους συγγενείς του από την Αμερική. Και με ένα πάτημα του κλείστρου όλα άρχισαν...Μυήθηκε στη φωτογραφική τεχνη από τον Απόστολο Πανταζίδη, καταρτισμένο φωτογράφο των Ιωαννίνων, λίγο πριν από το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.Από το 1941 ως το 1944 φωτογράφησε τον ένοπλο αντάρτικο αγώνα των Ηπειρωτών κατά των κατακτητών.


















“Δεν ήθελα να δείχνω τους ανθρώπους σαν ήρωες.Τι περισσότερο να ζητούσα από την αλήθεια τους;”

Μετά το τέλος του πολέμου εργάστηκε στο Τμήμα Αναπαραγωγής Σχεδίων της ΔΕΗ, απ όπου και συνταξιοδοτήθηκε. Ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Φωτογραφικής Εταιρείας, από το 1952 ταξίδεψε σε όλη την Ελλάδα φωτογραφίζοντας τόπους και έθιμα της επαρχίας(Μετέωρα,Αχελώος.Λαγκαδάς κ.ά.).Πρόσφατα το Μουσείο Μπενάκη, στο οποίο ο φωτογράφος έχει δωρίσει το αρχείο των 15,000 αρνητικών του, και ο "Ποταμός" εξέδωσαν το λεύκωμα "Η χώρα μου".Σε αυτό περιέχονται δεκάδες αντιπροσωπευτικές φωτογραφίες από όλες τις φάσεις της τέχνης του.

“Ακόμη και σήμερα,εάν με ρωτήσουν τι μπορώ να φωτογραφίσω καλύτερα, τον πόνο ή την χαρά, το πρώτο θα επιλέξω. Αυτά είναι τα βιώματα που με γυρίζουν στην παιδική μου ηλικία”

Παπαδοστεφανάκης Αντώνης

Τα εν οίκω μη εν δήμω….(?)

"Τα εν οίκω μη εν δήμω" έλεγαν οι αρχαίοι για να προστατεύσουν την ιδιωτική τους ζωή. Ωστόσο δεν είμαστε σίγουρες κατά ποσό πρέπει να τηρήσουμε αυτή την ρήση των αρχαίων ημών προγόνων, άλλωστε και άλλες φορές σας έχουμε μεταφέρει ενδoοικογενειακές υποθέσεις του Pyranxas…
Το σημερινό θέμα μας είναι τα άρθρα που γράφονται για το Pyranxas και το πόσο γρήγορα αυτά ανεβαίνουν στο blog από την ημέρα που έχουν παραδοθεί στον υπεύθυνο καθηγητή.
Τον τελευταίο καιρό , σύμφωνα με τις πηγές μας στο Κολυμπάρι για έναν παράξενο λόγο τα κείμενα που παραδίδονται στον καθηγητή μας αργούν να ανέβουν στο blog και από ότι πληροφορηθήκαμε, δεν μιλάμε για καθυστέρηση εβδομάδας αλλά και μηνών σε ορισμένες περιπτώσεις όπως επίσης και για άρθρα που δεν έχουν ανεβεί καθόλου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να έχουμε αρχίσει να ανησυχούμε για δυο πραγματα:
1ον. φοβόμαστε ότι η καθυστέρηση οφείλεται σε δάκτυλο ανταγωνιστικών blogs προς το Pyranxas και
2ον ότι όταν ξεπεραστεί ο δάκτυλος αυτός, τα άρθρα μας δεν θα είναι πια επίκαιρα.
Την λύση στο τελευταίο προβληματισμό μας ήρθε να μας την δώσει ο κύριος Σουρουλής,ο οποίος δεν είναι πια στο σχολείο μας , όταν βρεθήκαμε μέσα στις διακοπές του Πάσχα. Η λύση που μας πρότεινε ήταν να αρχίσουμε να γραφούμε φουτουριστικά άρθρα ώστε να είναι επίκαιρα όταν και αν ανέβουν στο blog μας. Πράγματι, η λύση που μας προτείνατε κύριε Σουρουλή έχει ήδη μπει σε εφαρμογή και ελπίζουμε να έχουμε σύντομα τα πρώτα φουτουριστικά άρθρα μας.
Έτσι, λοιπόν, βάσει όλων αυτών των δεδομένων το παρόν άρθρο δεν ξέρουμε πότε ακριβώς θα είναι online μετά την σύνταξη του, σήμερα 6 Μαΐου 2009, γεγονός που σημαίνει ότι μέχρι τότε εικάζουμε ότι πιθανόν να έχουν συμβεί κοσμοϊστορικά γεγονότα άξια σχολιασμού όπως για παράδειγμα η προκύρηξη εθνικών εκλογών μαζί με τις ευρωεκλογές, η έναρξη των πανελληνίων εξετάσεων για τα ημερήσια λύκεια της χώρας μας, ίσως ακόμα και η επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα από το Βρετανικό μουσείο και ενδεχομένως κάποια απόπειρα δολοφονίας κατά του Μπαράκ Ομπάμα (είπαμε κοσμοϊστορικά γεγονότα).
Εμείς, ωστόσο ελπίζουμε ότι ο αγαπητός , καταπληκτικός φανταστικός κύριος Μαρκαντωνάκης θα ανεβάσει το άρθρο αυτό σύντομα και χωρίς να το περάσει από λογοκρισία , μιας και στο Pyranxas είναι γνωστό από την πρώτη μέρα ότι μας αρέσει να είμαστε που και που άτακτοι…
Να ξεκαθαρίσουμε ότι τις πηγές μας δεν τις αποκαλύπτουμε καθώς επίσης ότι η ιδέα για αυτό το άρθρο μας ήρθε στην προαναφερθείσα συνάντηση με τον κύριο Σουρουλή, γι΄αυτό και ελπίζουμε ότι αυτή την στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές δεν έχουν συντελεστεί και πάρα πολλά κοσμοϊστορικά γεγονότα!

Για το Pyranxas
Νάνσυ Κοκκινάκη & Ειρήνη Χριστοδουλάκη

Έκθεση ασπρόμαυρης φωτογραφίας της φωτογραφικής ομάδας του σχολείου

Ραφαήλ Τσαβαρής


































Ερμιόνη Παπαδογιαννάκη




























































Μαρία Μινωτάκη



















































Χριστίνα Ουντράκη


















































































Μαρία Σπανουδάκη





















































Παπαδοστεφανάκης Αντώνης














































































Μανινάκης Αρτέμης

Περί Διάσημων θανάτων...

Πολλοί από εσάς θα αναρωτιέστε : “Πώς είναι δυνατόν να είναι ενδιαφέρον ο θάνατος ενός διάσημου προσώπου και πώς στο καλό της ήρθε αυτή η ιδέα; “.
Οι απαντήσεις είναι απλές. Η ιδέα του άρθρου μου ήρθε όταν πριν από λίγο καιρό διάβασα ένα σχετικό άρθρο σε μια εφημερίδα και όταν ξανά διάβασα την απολογία του Σωκράτη, ξέρετε εκείνου του αρχαίου ημών προγόνου που ήπιε το κώνειο;(βέβαια κατά άλλους ήταν κονιάκ, ναι , ναι ξέρω τι σας λέω…).
Έτσι εδώ έρχομαι να απαντήσω στο πρώτο ερώτημα. Αποφάσισα να γράψω για θανάτους που είχαν φιλόσοφοι και τραγικοί ποιητές ώστε να πάρω εκ μέρους όλων των μαθητών αυτής της χώρας , εκδίκηση μιας και δεν μπορεί κάποια στιγμή όλους θα μας είχαν ρωτήσει κάτι σχετικό με αυτούς.
Παρακάτω, λοιπόν σας παραθέτω έξι “αξιόλογους” θανάτους με δικό μου σχολιασμό από κάτω. Παρακαλείσθε οσοι διαβάσετε αυτό το άρθρο και τυχαίνει γνωρίζετε πως πέθανε κάποιος αρχαίος ή σύγχρονος φιλόσοφος να το στείλετε σε σχόλιο. Ή βοήθεια σας θα εκτιμηθεί ιδιαιτέρα

Θα ξεκινήσω από το “εγχώριο προϊόν” και θα προχωρήσω στο “εισαγόμενο”.

Αισχύλος: Ο αρχαιότερος τραγικός μας ποιητής πέθανε στη Σικελία όταν ένας αετός , παίρνοντας το φαλακρό του κρανίο για βράχο, άφησε να πέσει πάνω του μια χελώνα. Έτσι επιβεβαιώθηκε ο χρησμός που κάποιος του είχε πει < ουράνιον σε βέλος κατακτενεί>.

Σχόλιο: Ο θάνατος του Αισχύλου ίσως να είναι ο πιο γνωστός θάνατος , μετά από αυτόν του Σωκράτη, στην αρχαιότητα. Εγώ όμως την καημένη την χελώνα λυπάμαι! Ναι το παραδέχομαι οι τραγωδίες του Αισχύλου ποτέ δεν μου άρεσαν ιδιαιτέρα.

Ευριπίδης: Ο νεότερος των τραγικών μας ποιητών, κατασπαράχτηκε από κοπάδι σκύλων καθώς γύριζε από νυχτερινή διασκέδαση στην αυλή του βασιλεία της Μακεδονίας Αρχέλαου.

Σχόλιο: Ποιος είπε ότι οι αρχαίοι ημών δεν είχαν μπουζούκια;; Όλο και σε κάποια αυλή βασιλεία ήταν μαζεμένοι και πετούσαν τα γαρύφαλλα στους αιδούς της εποχής! Αθάνατο Ελληνικό DNA!!

Σοφοκλής : Ο μόνος εκ των τριών τραγικών ποιητών μας που πέθανε στην Αθήνα. Θρυλείται ότι πήγε από πνιγμό, καταπίνοντας άγουρο σταφύλι.

Σχόλιο: Ηθικό Δίδαγμα: Μασάμε πάντα την τροφή μας και δεν την καταπίνουμε!!

Εμπεδοκλής : Ένας από τους σπουδαιότερους αντιπροσώπους της προσωκρατικής ελληνικής φιλοσοφίας. Λέγεται ότι κατέβητε στο ηφαίστειο Αίτνα θέλοντας να γίνει θεός, όμως η λάβα ξέβρασε το ένα του χρυσό σανδάλι σε απόδειξη της τρανής του θνητότητας.

Σχόλιο: Μερικές φορές η επιμονή πως έχουμε δίκαιο δεν μας βαίνει σε καλό, τρανή απόδειξη ο θάνατος του Εμπεδοκλή. Κάτι ακόμα • ποιοι ήταν αυτοί που μας έλεγαν για την λιτότητα των αρχαίων Ελλήνων ;; Ωραία λιτότητα! Χρυσά σανδάλια!

Τζον Σκότους Ιριουτζίνα: Σπουδαίος Ιρλανδός φιλόσοφος ο οποίος μαχαιρώθηκε έως θανάτου από του Άγγλους φοιτητές του(δεν γνωρίζουμε κατά την διάρκεια ποιου μαθήματος).

Σχόλιο: Ποιος ξέρει τι τραβούσαν οι άμοιροι μαθητές! Εσάς πάντως να μην σας μπαίνουν ιδέες!


Ζαν-Ζακ Ρουσό: Ο συγγραφέας του < Κοινωνικού Συμβολαίου> πέθανε από εσωτερική αιμορραγία πιθανόν ύστερα από πρόσκρουση με μεγάλο δανέζικο σκυλί στους δρόμους του Παρισιού.

Σχόλιο: Αυτό είναι που λένε όταν περπατάς στον δρόμο “πρόσεχε μην χτυπήσεις πάνω σε…σκύλο!!”.

Για το Pyranxas,
Ειρήνη Χριστοδουλάκη