Σχολείο, ΜΜΕ και διαφήμιση

Το σχολείο είναι ένα κτίριο, αλλά με να το λέμε κτίριο, ακούγεται κάπως παράξενο, γιατί από το σχολείο βγαίνουμε στη ζωή, αρά πέρα από το υλικό, θα μπορούσε να είναι και μέντορας υπό κατάλληλες προκαθορισμένες συνθήκες βεβαίως. Το σχολείο είναι ένα θεσμός, μία αξία κοινωνική, η οποία μας βοηθά να χτίσουμε το μέλλον μας, αλλά πως θα μπορούσαμε να το κάνουμε μέσα σε χαλασμένες αίθουσες και μαυρισμένους τοίχους; Αφού μας έμαθαν ότι το σχολείο είναι πολύτιμο, γιατί το κράτος το αφήνει σε τέτοια κατάντια; Πως μπορεί ένας μαθητής να αγαπήσει ένα τέτοιος μέρος το οποίο του προσφέρει μεν μόρφωση και μία πύλη προς το μέλλον αλλά τον αναγκάζει να μπαίνει σε ανυπόφορες από όλες τις πλευρές αίθουσες;

Εδώ λοιπόν, τίθεται το θέμα του υλικού δηλαδή μια ευχάριστη ατμόσφαιρα, και το θέμα της μάθησης κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Βέβαια εάν υπήρχαν καλύτερες συνθήκες, θα ήταν και πιο ευχάριστη η μάθηση. Αλλά αφού δεν είναι; Πως θα μπορέσει ένα παιδί μιας μέσης οικογένειας να αλλάξει τον χώρο αυτό, τη στιγμή που το κράτος αδιαφορεί; Μέσω της δύναμης των ΜΜΕ, γιατί όταν το θέμα δημοσιοποιηθεί τότε πολλές φορές λύνεται μέσω παρέμβασης ιδιωτών. Η μια πλευρά είναι αυτή που υποστηρίζει ότι είναι σωστό το σχολείο να χρησιμοποιεί κάθε μέσο που είναι εφικτό (και στην κοινωνία που ζούμε τα ΜΜΕ είναι ένα τέτοιο μέσο) για να αναβαθμιστεί και να εξελιχθεί και από την στιγμή που το κράτος αδιαφορεί, στρέφονται οι εκπαιδευτικοί στους ιδιώτες. Και μετά κατηγορούν τους εκπαιδευτικούς. Αλλά τι να κάνουν και αυτοί από την στιγμή που το πρόβλημα των σχολείων τους επηρεάζει άμεσα; Θα κινητοποιηθούν γιατί αυτοί λένε: «Ένας γιατρός του Μεσαίωνα μπορεί να χειρουργήσει σε ένα σημερινό χειρουργείο;» «Όχι, γιατί απλούστατα η ιατρική έχει εξελιχθεί πάρα πολύ. Ενώ ένας δάσκαλος του Μεσαίωνα θα μπορούσε να κάνει μάθημα σε μία τάξη του σήμερα». Συμπέρασμα ανάπτυξη στην παιδεία σχεδόν μηδενική. Και από την στιγμή που αυτό υφίσταται κάποιοι θυσιάζουν κάποια πράγματα για την βελτίωση του σχολείου. Η άλλη πλευρά τώρα, είναι αυτή που δεν συμφωνεί με την δημοσιοποίηση των προβλημάτων του σχολείου, και την εκμετάλλευσή του από ιδιώτες με σκοπό την διαφήμιση. Αυτή ή πλευρά είναι και η μειοψηφία, γιατί δεν βλέπει μόνο την υλική υπόσταση του σχολείου, αλλά την πνευματική και δεν συμφωνεί με την κάθε είδους διαφήμιση μέσω του σχολείου γιατί λέει « Το σχολείο είναι αξία και θεσμός, και όταν φέρνουμε ιδιώτες να διαφημιστούν μέσω του σχολείου, είναι σαν να το ¨πουλάμε¨, και αν ¨πουλάμε¨ τις αξίες μας υποσκάπτουμε το μέλλον της κοινωνίας, όσο τραγικό και αν αυτό ακούγεται. Διότι ότι βγαίνει στην τηλεόραση έχει σκοπό την πώληση χωρίς να θέλω να θίξω κάποιον. Απλά εξηγώ τι πιστεύει η άλλη πλευρά.

Τελειώνοντας θα ήθελα να πω ότι δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη, για το ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Το μόνο που θα πω είναι ότι η μειοψηφία, που δεν συμφωνεί με την διαφήμιση δεν μπορεί να κάνει κάτι, γιατί απλά είναι η μειοψηφία. Και έτσι απλά δέχεται το αποτέλεσμα και όχι τον τρόπο που επιτεύχθηκε.

Μαρία Μαρνεράκη