To project του πιασάρικου κινητού

Tην σήμερον ημέραν, όταν κάποιο παιδί δεν έχει κινητό, δεν είναι trendy. Και το λέω αυτό εκπείρας σαν παιδί και έφηβη και εγώ.
Γιατί όταν πας στο σχολείο και μπεις στην τάξη για μάθημα τι θα κάνεις σαρανταπέντε ολόκληρα λεπτά; Θα κάθεσαι σαν το παλούκι στην καρέκλα, κα θα ακούς τον γέρο καθηγητή σου να μιλά για άλγεβρα/κινέζικα. Μια λοιπόν είναι η λύση. Να μιλάς πάντως όχι γιατί ο καθηγητής καραδοκεί με την ωραία αποβολή και η μαμά θα αρχίσει τις υπερηχητικές τσυρίδες της, όταν θα δει τις απουσίες στους βαθμούς του τετραμήνου για αυτό λοιπόν τι άλλο να κάνει εκτός του να στέλνει μηνύματα. Είναι φτηνά και γρήγορα. Και δεν είναι νέα μόδα. Υπάρχει εδώ και έξι – εφτά χρόνια τουλάχιστον. Η παλιά μόδα ήταν τα ραβασάκια στα αγοράκια και αντίστοιχα στα κοριτσάκια. Αλλά πάνε αυτά όπως προείπαμε. Τώρα, όταν ένα παιδί γουστάρει ένα άλλο, το παίρνει με απόκρυψη και αρχίζει τα λόγια. Και το άλλο βρίζει θεούς και δαίμονες για να βρει ποιο είναι. Αλλά αυτό είναι μονάχα η καλή πλευρά του πράγματος. Γιατί τώρα έχουμε και τα βιντεοκινητά. Βέβαια. Δεν υφίσταται κινητό χωρίς κάμερα. Και όχι μικρής ανάλυσης αλλά πάνω από 2 mega pixels για να φαινόμαστε καλύτερα, ή όπως λένε αυτοί που τα λανσάρουν «Για να απαθανατίσουμε την στιγμή». Τι συγκινητικό! Εγώ λέω ότι τα κινητά είναι ένα μέσο του συστήματος για 24ωρη παρακολούθηση και με μεγάλη επιτυχία μάλιστα. Αλλά τι μπορώ να πω εγώ; Ένα ταπεινό χαμομηλάκι (όπως έλεγαν και σε μια σειρά) πώς να πάω κόντρα σε όλο το σύστημα από την στιγμή κιόλας που χρησιμοποιώ και κινητό. Δεν μπορώ. Για αυτό λοιπόν ας κάτσω επαναπαυμένη στην άγνοια μου (μαζί με τα γαριδάκια μου) και ας ανταλλάζω βίντεο και ήχους με το Bluetooth μου. Γιατί το ενενήντα έλεγαν «Τα κινητά και η παρακολούθηση είναι κακό μη, τζιζ, και μόλις έρθουν, πρέπει να τα απωθήσουμε» Αλλά φυσικά αυτοί που μιλούσαν για τα ατομικά δικαιώματα που θα καταπατούνταν μέσω των καμερών παρακολούθησης, τώρα τους βλέπεις και λένε «Καλή η κάμερα, χρήσιμη είναι» Και δεν κοιτάζουν τα αρνητικά που υποστήριζαν τότε. Εγώ βλέπω τώρα το 2007, μια χαρά περάσαμε στην εποχή της 24ωρης παρακολούθησης χωρίς ιδιαίτερες αντιδράσεις. Ε, και αφού τα βλέπω όλα αυτά από την οθόνη του καινούργιου μου κινητού/ τηλεόρασης, επαναπαύομαι και εγώ, συνεχίζοντας τώρα με πατατάκια.

Μαρία Μαρνεράκη